e

non teño medo esta noite.
o frío xeoume a capacidade de sentilo.

ollo pola xanela e vexo o baleiro deserto de sal.
a porosidade na que afunden os insectos cristalizados polo sol.

eva méndez doroxo

céntimetros_2

1.- a pel lembra o que o corazón esquece.
2.- tres son os céntimetros que te diferenciaron doutros,
nos que te refuxiache de miñas verbas envenenadas,
dos agarimos dunha pel que non cicatrizou aínda.

non comprendes que agardar o frío,
sentir o medo, espertar no baleiro,
é o mesmo que non terte.

3.- a inversa da negación infinita é a realidade absoluta.
unha pinga de suor que esvara.
abrir a carne e dar paso a que as maus acaricien os órganos desfeitos
que aínda nos permiten vivir.

sombrías formas ten o futuro de facernos ver a verdade que se hacha tapada baixo as risas.

eva méndez doroxo

estupefactos

a impotencia dos números encolumnados,
unha longa cadea indescifráble, pesada.

as voltas dunha mente en movemento,
dunha fuxida elíptica.

a boca conten o significado cos ollos atestimuñan,
o dictado do verbo en sincronía coa exclamación.

buscamos o silencio, a incomunicación que nos fará libres,
entendernos no idioma universal: tempo.
convinacións numéricas, liñas infinitas de secuencias infernais.

atopar o sentido da irracionalidade,
a carencia animal,
o funciño ensangrentado.
unha alteración dos números que nos comprenden.

eva méndez doroxo

transmutada

Tanto correr tras as bolboretas atolondra calquer intelixencia.

A búsqueda do amor, a felicidade absoluta, a recreación dos contos de fadas, lixo que verten sobre nós e que aterrorizaría aos nenos doutra época.
Fain-nos consumidores de aparellos extraños, de tecnolóxia en estado puro. Onde quedaron os diálogos, os matices da voz, o entendemento táctil?

Alónxamos toda forma de vida de noso camiño. Estamos envoltos de árbores sen follas, de esculturas de metal, de cemento e alqutrán endurecido. Hai mil anos que non vexo unha persoa. Os individuos son androides, imaxes holográficas doutra época, estan fríos, non pensan mais que en deborar enerxía.

A sexualidade é o mecanismo de reproducción obsoleto, xa non se precisa.
Non é preciso o ritual, non queremos a seducción, o medo ao ser rexeitado desapareceu.
Hai milllons de espectros famentos que encheran a boca coa deprabación toda que lles brindemos.
Non entendo porqué fuxístedes, porqué quedei sosinha entre tanta ferralla.

O Sol queima miña brancura inherte, o ar peitea miñas faccions borradas.
Ollo para o furado que queda entre os dedos da miña mau, aínda orgánica.

eva méndez doroxo

s

As veces teño medo da oscuridade que invade os hocos entre as paredes e eu.
Mollo as parcelas de separación para sentir ca liberdade aínda é posible.
Creo espazos abertos, ilimitadas chorcas onde habitan os seres que noutra vida coñecín, mal chamados mitolóxicos.
Debuxo verdume ilimitado e adorno co cheiro dos cugumelos outonais.
Deixo que me laven como parasito, manteño miña inmobilidade mortuoria, comprimo meus órganos contra o chan e apreto as comisuras para non berrar cando me penetran co ferro, inspeccionando o silencio da miña gorxa.
Tíranme metal fundido para abrirme a carne, para poder gozar de meu sufrimento. As veces a voz quere liberarse e teño que morder os beizos ata manar sangue como sacrificio idéntico e así aplacar os epíritus que me habitan.
Máis non consigo controlar os ollos. Eles choran e brilan, agasállanlles o odio que anelan e cos fai felices.
Mutiláronme, non podo saír desta fria pedra que corroe os ossos.

A beleza escorreu polo vertedoiro cos excrementos que expulsa este corpo en descomposición. A intelixencia ardeu baixo o rio ardente no que me mergullan cada noite. Esperanza chantada con cravos as miñas unllas.
Silecio absurdo que lanzo dende a cova onde habitamos todas.

eva méndez doroxo

amb gotes de ron

tremolo,
els dits no responen als impulsos nerviosos.
estic atrapada a la teva boca,
no em comprens, però t'impacientes i m'expluses.
et serveixo de sac de boxe,
dones cops a la meva incertesa amb la força del silenci.
t'escric en una llengua que m'és aliena per tal de que em comprenguis,
em refuxío en les paraules pronunciables,
m'arrosego per l'escorça del record: tà pell.
més enllà de nosaltres s'exten un oasis,
un pasadís amb les incripcions del idioma en el que interpretar-nos.

eva méndez doroxo

tremo,
meus dedos non respostan aos impulsos nerviosos.
estou atrapada na túa boca,
non me comprendes, pero impaciente expúlsasme.
sérvoche de saca para o boxeo,
golpexas miña incertidume coa forza do silencio.
escréboche nunha lingua que me é allea para que me entendas.
refúxiome nas verbas pronunciables,
arrástrome pola corteza da lembranza: túa pel.
alen de nós exténdese un oase,
un corredor coas inscripcións do idioma no que interpretarnos.

eva méndez doroxo

extorsión

gustaríame atoparte enredado entre miñas dúbidas.
espertar ao carón do quente,
sentir a vanalidade do tempo escorrer entre miñas cuxas.

a nada imponse a esta imaxinación intrépida,
os ladridos famentos trizan as orellas dos mortos.
habitamos o cuarto do lado,
onde os gatos lamben as patas ausentes e pelexan un agarimo.

somos fadas dos dentes con patas fraccionadas e ollos invisibles,
separados pola distancia do inverso grosor dun pensamento.

eva méndez doroxo

cráter

perfórasme con túa humidade.
chúchasme a suavidade da esencia.
encórvo as extremidades todas,
cristalizo os dedos da mostra paradigmática do cosmos.

suxires que escapemos,
artellar unha nave de agarimos e fundir nosos corpos en erupción.

eva méndez doroxo

preparando mojitos

agardei, recollida na miña intrinsicidade.
mollei os beizos coas pingas de suor.

sorber túa indiferencia, o medo a ser descubertos.

mostrar espidos a pel atalántica da incertidume,
mergullarnos baixo o téxtil,
sorprender o vapor dos corpos en resonancia conxugada.

eva méndez doroxo

no-rte

antes de ser túa sentín o xeo perforarme.
traspasou a irracionalidade do ser, mergullouse na esencia da humanidade.
respostei cada unha das interrogacions da besta,
lambín as súas feridas enchendome a gorxa de iscas. tiraches do fío.

eva méndez doroxo

lapsus

artellei unha conxunción paradigmática do outro lado da catarse.
correspondencia abstracta de ollos punzantes.
os dedos a continuación das respostas algoritmicas nas que nos esquecemos,
como en tantas épocas,
da nosa condición humana, deprabada e absurda.
deslizar os dedos nas follas amarelas,
chuchar o sangue quente dunha literalidade relambida.

non entender o significado da morte é mesmo non seguir vivo.

eva méndez doroxo

coconut

fúndeseme a terra baixo os xeos do equilibrio.

conspiro cravada na incetidume,
resumese a vida en tres momentos: non nacemento, vexetación, morte.

eva méndez doroxo

tormentos

escríbeme,
resposta miña interrogación permanente.
transpórtame a ese mundo no que vives.
deixa que beba os fluidos todos da vida.
logo desaparece,
engaiolate nunha caixa de madeira,
debórate polos lobos famentos,
cuspe a merda toda.

convírtete en pensamento mutante e xira 360 graus,
desintégrate como sonda mariña.

permíteme deborarte,
desgarrarte con precisión ciruxana.

ser o alimento dos outros.
dos que aínda non chegaron.
daqueles que en fuxir esqueciches.

atorméntame teu cheiro a podredume,
túa risa despiadada,
teus ollos envidrados.

lévame contigo ao lado oscuro onde habitan todos.

eva méndez doroxo

antes de irte

atrapada na frialdade do vidro.
opaca e esteril entre teus dedos interrogantes.
aplícasme a presión do amante,
derrámaste sobre min coa forza que me aturde.

non estás.
non estás.
non estás.

son a boneca dentro da esfera,
a bailarina que xira frenética dentro dunha caixa de música.
non imaxino teus dentes crabados noutra madeira,
impóñome a calquer pensamento holocaústico de meu cerebro en descomposición.

aturdida desprázome polo ferro,
remexome co cheiro ao sangue que en fervenza vertéches sobre min.

eva méndez doroxo

clarividencia

escapo da miña cuncha.
cadrícula inmensa na que desprazas as rodas,
fuxiches de meus beizos de sal,
de miñas palpitacións aterradoras.

conseguiches ser o refuxiado da noite,
o invisible naufrago das palabras silenciadas.

ollo para túa negrura,
profundizo nela querendo arrincarche a verdade.
a absoluta reiteración do que me atormenta.
obsesiva declinación do tempo.

alónxame de ti un pouco máis na transparencia,
na dificultade de construirme baixo un tellado de aceiro.
non lume para seguir escapando das mentiras iluminadas.

máis o medo, a nostalxia, a hipocresia do incocluso
altera miña hexemonía diabólica e faime caer, sen sentido, no chan.

eva méndez doroxo

em costa respirar

haig de ser l'emissaria de la mort.
la persona, individu-catalitzador de dolor.
un ésser diminut sota l'inmensitat d'un univers que m'esclafa.

no comprenc el meu destí.
invaeixo altres cossos amb l'esperança de desapareixer,
però els teixits em corrompeixen la sang,
em transportan per l'excrement humà.

aconsegueixo ser la Daesa malaida.
la corba aliniada,
la perfecció numérica,
la companya rebutjada.

m'omplo de respiració invertida,
exhalo l'alé d'altres vides per continuar adorada,
imprimeixo ira als meus gestos marmoris,
sóc el dit que no has tocat encara.

eva méndez doroxo

esborranys

accédesme pola porta que pensei blindada.
teus ollos caer sobre min,
lousas aniquiladoras de sentimento.
penetrada polo ruido das badaladas que electrcutan.
aparecín espida na neboa matutina,
medrei na oscuridade do illamento,
co torso ensangrentado, arrasada inocencia.
despedazáronme.
atópome núa,
sen pel que recubrir miña simetría.

eva méndez doroxo

tres

Abandoei as letras,

gardeinas nun caixón e tirei a chave das lembranzas.

Soñei que era unha vela,

co ar me impulsaba grande, lonxe.

Aprendín as mentiras todas deste mundo,

olleite de frente coa información inscrita na córnea ao redor do azul.

A electricidade apresúrase a percorrerme,

marcha do meu corpo para penetralo con celeridade espasmódica.

Bailo no cerco das fadas,
ao redor das cores todas que me suministran.

Escapo deste corpo mustio,
ao que roubaron súa tersura,
aniquilaronlle os músculos,
derretiron seus ósos,
secando os conductos da vida.

Pero sigo voando na inmensidade do azul, sigo vela imparable.

Son a concubina da morte,
a amante dos desesperados,
o alento das torturadas.

tabilhona

na cadea ano 1001

Atópome atrapada na infinita soidade amorterada coas bágoas das lembranzas que esquezo.
Non son quen hoxe de erguer este corpo salitre e escamas.
Conseguín ser boa na observación abstracta dunha realidade que non me pertence, un mundo que me é alleo, no que non podo penetrar as agochadas e que non me permite existir como individuo.
Non formo parte da colectividade transmutada, nin son un ser evolucionado vido doutro planeta. Máis existo tras a alteración da neve, tras a filtración solar e as palabras todas.
Aínda que non me vexas, aínda que conseguiras esquecer todas as branduras do meu corpo, sigo respirando ancorada a unha máquina de oxíxeno que algún día, espero, me faga libre.
Pouso os dedos indómitos sobre a electricidade que aínda me abrangue toda.
Renumero as posibilidades de camiñar con meus pes descalzos o espacio infinito entre os neutrons orbitantes.
Pero quedo quieta.
Sempre quedo inmóbil, aterrada polo frío que conxela as árbores da memoria. As cápsulas de alimento que me suministro, aínda hoxe, para non pensar que son unha musa mutilada, un ser antagónico, unha hiperrealidade en forma de boneca.
Supoño que non me entendes, que non vas conseguir descifrarme na cadea numérica.
Pretendo simplemente arranxar miña fuxida, escapar desta telaraña algorítmica e penetrar no presente.

eva méndez doroxo

lembrandome

Ayer por la noche nos enredamos en la magia, preludio de un despertar al que robarle a caladas tu intenso aroma.
Siento aún tu cuerpo cálido, suave y dulce entre mis manos, mis papilas rezuman los sabores de la ausencia.
Al contacto con el paladar mi lengua llena la mente de sabores amargos en los que también apareces, me estremezco, un escalofrío recorre mi espina dorsal hasta perderse en los recuerdos.
No alcanzo a soñar otro momento de pequeñas cosas eternas que se vaporizan bajo los primeros rayos de Sol, sobre la almohada.
Te recorro.
Aún mantengo la boca cerrada expirandote en reposadas caladas con las que embriagarme de ti.


Onte a noite enredámonos na maxia, preludio dun espertar ao que roubarle caladas de teu intenso aroma.
Sinto teu corpo cálido, suave e doce aínda entre miñas maus, miñas papila rezuman os sabores da ausencia.
O contacto do padal na miña lingua enche a mente de sabores amargos nos que tamén apareces, tremo, un calfrio percorre meu espiñazo ata perderse nas lembranzas.
Non podo soñar outro momento de pequenas cousas eternas que se vaporizan baixo os primeiros raios de Sol, sobre a almofada.
Percórrote.
Teño aínda a boca pechada, expírote pousando as caladas para seguer bébeda de ti.


eva méndez doroxo

sempre con agarimo a quen me aporta pensamentos

tormentas

o sentido da mau aberta,
de cinco dedos sobre miña brancura,
das unllas crabadas entro oso e carne,
non é o significado absurdo da nostalxia?

interpólome na suturación do rexistro aritmético.
as ordes escritas transmutadas e espidas de sentido.
a neurosis dunha muller aterrada,
atada aos crabos de lume que atesouran as veciñas.
nomearte non podo, esquecer unha hora non vivida aínda,
Morgan: - quen é o que sube polas tiseiras sen cortar a pel?
Bibiana:- non comprendo o rúido que me estremece.
Morgan:

os dialogos sen sentido, a dor de cabeza, a delirante superficie alquitranada na que escapamos de nós mesmos incesablemente, ordeando alguns pensamentos difusos.

tabilhona.

conspiración 007

es o que me obserba pola janela,
o morador do inferno.
a presencia abstracta que acontece,
que interroga.

non entendo os teus xestos canibales tras as cortinas,
pero sínto o medo na miña caluga cando esmoreces.
toco as pezas con cuidado,
vixílanme.
deixoche mensaxes codificados para que teus lentes de titanio esbaren pola miña pel.

eva méndez doroxo

Químico Valiente

Los dedos se deslizaron por las tersas cuerdas de la guitarra arrancándoles el sonido del recuerdo.
La vibración sobre su piel le inundaba el cuerpo de olores, sabores, sensaciones antaño vividas que deseaban salir y desordenar la habitación de nuevo.
La voz dulce desgarraba el aire oblígandole a separar sus dedos de aquel cuerpo lacado de mujer que lo estremecía y le hacia vivir.
Los días trancurrían ausentes hasta el instante en que sus cuerpos se unian y eran un sólo y monotono motor lejos de la urbe, el cemento, los hierros...Sólo el sonido del mar, el repicar de los cocos chocando entre ellos y el susurro de las hojas de los árboles eran aceptados en la banda para evocar todo el almízcle y anis de una vida sin sentido lejos del único tambor que bombeaba felicidad e esa postal paradisiaca: Ella.

eva méndez doroxo

dedicado con cariño, gracias por el texto.

alteracions de vida 2

son a musa mutilada nos silencios.
apresúrome a arrastrar meus muñóns de ar e xeo.

comunicamos por medio das ausencias entrelazadas,
mensaxes abruptas penduradas dos cantís de nosos corpos alienados.

mutamos de forma para atoparnos baixo o lúar impuros e doces.
agarimar cada anaco de pel cicatrizada, inmunizada de nós.

saberte ocúpame demasiado espacio nesta existencia de morte.
non terte enche toda a distancia entre miñas células mortais.
esquecerte...única liberación mutante.

eva méndez doroxo

escoitando via láctea e sobreurbano

alteración da vida 1

son, aínda, a folla que treme en teu alento ausente,
na mordedura que enche de veleno a separación entre a dermis e a realidade carente de sentido.

carretamos os mortos nas costas pero non divisamos nosos corpos espidos tras a celosia de papel de arroz que nos separa.

funme, aínda son ida,
non controlo a temporalidade,
vivo nun auspicioso pasado que me conmove.

alargo sempre miñas mans baixo as sabas, buscando a humidade, o bater dun insólito corpo que me abrangue toda.

os eclipses transcurren e meus ollos miran túa intencionalidade oculta tras o máis espesos dos silencios.

eva méndez doroxo

de xocolata

resigues a miña lingua de mel con teus terros de zucre.

subo túas escaleiras,
taconeo,
deixo caer o abrigo aos pes.

percorrín a rúa onde habitas,
a ventá na que murmuras,
unha cama na que non dormes.

persigues a brancura de meu leite engadindo canela,
presignamos o lume na cociña,
na cadeira tras o patio.

soamente torras cacao en meu ombeligo,
en miñas maus espantadas pousas túa cara queimada,
desfigurada memoria do recetario.

eva méndez doroxo

control

tormenta de sal nas pupilas dilatadas.

conmemoro cada minusculo detalle que a lembranza non aniquilou.

somníferos elaborados equilibran meus teixidos, non mano sangue.

escoito o silencio grabado nos oídos: ambulancia, martelo hidraulico, teu susurro.

non vas voltar a lerme,
quero que resigas as liñas escritas no teixido: pel.

transformachete en paixaro e escapache de min, non te atopo, non te busco.

sobresalir entre os señais de puntuación, beberme a salitre pupilar, encherme de ficción novamente.

eva méndez doroxo

nunha relación complicada

arríscome no fio cortante de teus brazos xeados:
abismos que se me cravan na intrínseca nostalxia de non terte.

desexo esmargar túa cabeza de agulla contra o chan,
romperche as dixitacions alteradas,
comer os teus anacos expandidos e suministrarche unha sobredose de dor.

excabar contra reloxo túas pupilas carbónicas,
explotarte mil veces sen protección algunha e que enchas as paredes brancas con túa salpicadura.

observar teus ciumes desfacer teus teixidos,
sorrir altiva dende a posición privilexiada da fumeira de lume.

eva méndez doroxo

alone

caenme as caricias sobre a marmorea temporalidade de araña.

sobrepasamos o número de veces posibles,
alongamos os dedos nunha xesticulación algorítmica de frustación.

somos neuróticos receptores de impulsos sedimentarios.

alá, nas noites en que os perfils de oxíxeno se disipan, penetro no solpor de teu ollar deserto,
esquezo o significado,
a imaxe borrada do entendemento.

fuxo na mazadura dunha corporeidade que nos absorbe.
síntote na enrredadura doutras peles,
nas rabuñaduras de mil cabelos que tecen inógnitas no ser salvaxe que te alberga.

agardo.
son esfinxe de sal.
caen os agarimos por miña pel de novembro.

eva méndez doroxo

de pinyols i atmetlla

acaricias meu femur baixo a tela.

sinto o frío percorrer teus paisaxes desprovistos de antenas.
somos a fauna que nos habita,
a indomable fricción do ruxir do tempo,
antagonía de xemidos abstractos que fuxen da pel.

mordida, na incontinencia, mostreinche meu ábside.
entraches estranxeiro,
perdido no formigueiro de praceres co afondar, no branco que me conten, te percorren.


eva méndez doroxo

de piñons e amendoa

acaricies meu fèmur sota la tela.

sento el fred recórrer els teus paisatges desproveïts d'antenes.
som la fauna que ens habita,
l'indomable fricció del rugir del temps,
antagonia de gemecs abstractes que fugen de la pell.

mossegada, en la incontinencia, t'he mostrat meu absis.
has entrat extanger,
perdut al fomiguer de plaers que al fondejar, en el blanc que em conté, et recórren.

badaladas

sometida, baixo a cadea lingüistica, entre teus dedos de cristal.
imaxínote espido, sen verbas na boca, co ollar baleiro.
rememorarte na anfinidade do sexo (quero),
na sumerxida historia dos silencios.

rescatar os alentos vellos,
as pinturas cavernícolas,
e mollarnos involutivamente nos agarimos de xeo.

o tic tac apresurase na parede, conségueme coser os beizos con fío de seda, mastigar a impronunciable retórica dun diagnòstico funebre.


eva méndez doroxo

obviedades

son terrorífica fada destructiva.
animal invisible de fouces ensangrentadas.
monstruosa imaxe que retorna dos espellos que levades enganchados no peto.

cortesana dunha morte que se anuncia nos cartaces iluminados,
que protesta encorsetada en símbolos de liberdade.
somos dúas amantes desfeitas pola realidade,
consumidas pola frustación do abstracto, do sentido aortíco das palabras desprestixiadas.

mutación contaminada na probeta,
co-relatividade numérica, eufemismo impronunciable, recordatoria humanidade.
ser defectuosos, astroloxicamente imperfectos en nosas teorias perturables.
mostrarnos coa pel nua, co refaixo lixado, coa lingua retallada en forma de estrela,
patetiza o medo que infundo dende a proximidade de min mesma.

eva méndez doroxo

a muller dormida

emerxo serea da verticalidade na que me atesouras.

eva méndez doroxo

imaxe cortesia de nelson

terrons de zucre

tomarme, en sorbos curtos, para non queimar a lingua,
para non sentir miña pel de canela penetrar túa porosidade.

óllasme a través da porcelana que me contén,
o recipiente que nos separa e che fai estar salvado de meus vapores.

sérveste outra taza, son infinita molecula de sal á que non acostumarte.
enfrío, desaparezo na brancura da louza na que me confinas.

tabillona

frontal

nas costuras da morte mézome.
trepo espida de palabras aos beizos dun cráneo sen carne.
espertei na oscuridade, mirei miña mau fuxir baixo teus contornos,
animal aterrado que me deixa sorberlle o zume da vida
na distancia que marca o reloxo ouveando seus cuartos para apartarte de min.

teño que meterme no armario, buscar entre as páxinas queimadas, rescatar as letras borradas polo paso das vidas e reconstruir meu magnétismo, miña personalidade gótica, revosante de perplexidade, antes de saír do esquelete que me protexe da vida, que me seca a inmácula concepción de irrealidade.

superposta no calidoscopio de papel recupero miña mau en fuga, vomitote mesturado con sangue e recapacito sobre a inexactitude do tempo que nos corrompe.

eva méndez doroxo

còrtex sagnant

nos dedos a frustación toda dos agarimos roubados.
meus beizos, ausentes de humidade, na distancia imposta pola racionalidade.
morta para chegar ao complimento decisorio do éxtase,
da disección sistemática dun ollo-alterego.

principiando os contos das noites, en lume, enchéronseme os alveolos de cinza,
pudríuseme o sentido e afondei na soidade dos órganos metamórficos dun corpo que me é alleo.

raquitica forma anterior, ninfa desecada en túas indeferencias.
absurda muller transformer que corre baixo os paraugas da nostalxia.

tabilhona

free_taxes

compás que aturde meus receptáculos nerviosos.
na terceira falanxe anida o ferro, a impremta que me identifica entre a montaña de excrementos.

estorcín o xeonllo escapando. afeitáronme a cabeza con unha tiseira enferruxada, o sangue non quixo manar dos meus vasos capilares, as bagoas reprimiron o berro na gorxa e arranquein a lingua.

manan as verbas só desta falanxe ferrada. é miña sina, a identidade maldita ao redor dos sexos podres que se acanean nas ventás sabor a canela.

todos os músculos do meu corpo son cadeas de titanio, indestructibles estructuras que avançan pola lama maforenta das individualidades en rede.

eva méndez doroxo

contracorrente ortografiada em portugués

rependuro nacos da incongruência
exposta no chão a impudica realidade dos sumos polvilhados com canela
do outro lado do espelho, marmórea e transparente, a figurinidade do que acontece

não há uma autêntica expressão do silêncio
as palavras invadem cada parcela de inconsciência para se flutuarem e expandirem
crescemos apenas na concentração intrínseca dos olhos em fecho
desejando que as raízes possam acalmar os berros internos que libertam a podridão do existente.


obrigadisima incomunidade

contracorrente

penduro novamente anacos de incongruencia.
exposta no chan a ímpudica realidade dos zumes espolvoreados con canela
e do outro lado do espello, mármorea e transparente, a figuración do que acontence.

non hai expresión de silencio auténtica.
as verbas invaden cada anaco da inconsciencia para fluctuar e expandirse.
nós só podemos medrar na concentración intrínseca dos ollos pechos.
desexar cas raíces das árbores un día calmen os berros internos liberando a pudredume existencial.

pero non podemos escapar de nós mesmos.

tabilhona

contacto

córtame os ollos e falemos de sexo.
interlocuemos unha narración explícita na cos nenos non interveñan.
(tampouco as arpías moradoras dos intestins da fame).

rogóche que me abandoes, que non sigas comendo os teixidos que me compoñen.
móstra túa natureza salvaxe, teu ardor impropio e organiza un aquelarre para purificar meus peitos cóncavos.

renumerar as cousas non as fai máis reais pero alomenos alimenta os egos.

tabilhona.

loc xxx

respirar neste instante máncame.
preciso arrastrarme baixo o chan, reptar cobra oscura e deixar miña pel absorber os gases da vida.

modifico os sólidos contra as uñas de salitre e magnesio.
debo ser aspirada por un organismo maior.
un río de lava que penetra na porosidade dilatada do eu para cuspir as frustacións.

eva méndez doroxo

etra 1.2

résgame.

intersecciona teus movementos felinos na miña ideosincracea e lastima meus dentes furtivos.

corro tras chans de sangue no fondo dun oceano de asfalto.
o gris conmemora o nacemento da estupidez humada,
analoxía petrea das naturezas mortas que anidan en min.

raspo o fémur coas conchas que rouben na noite e vexo a orxía mariña entre os meus pes.
non es alleo aos fluídos cósmicos.
desexante desexado, afonda un pouco máis en min.

eva méndez doroxo.

retállame

concretando os parámetros irreais, as identidades cruzadas nas que perderme.

abrir a boca inspirando os insectos que se apegan na larinxe.
morder os ollos alados sen sentido para desaparecer na profundidade dun estómago que nos dixire a todas.
mulleres coladas nunha traquea ferrada.

eva méndez doroxo

concordia

morna olleo a brancura das paredes que me percorren.
doeme o corpo nesta soidade anhelada na que me atopas.

entendinme ser ilimitado, condeado a incomprensión nunha terra chea de alentos que nos abandoan.
ninguén pode entender as verbas impronunciadas do espíritu ceive que non se deixará atrapar.

fuxín a un lugar onde o alimento escasea.
corrín ao redor da lúa, espida fun o seu espello, a pel onde ollarse sempre fermosa.
dormín entre as lobas vellas en covas inescrutables baixo as cidades.
sigo surxindo dos lamentos dunha voz grave e masculina que me somete á cadea de min mesma.

lembro o día no que se abriron as pechaduras e seguín inmóbil, ollando para el sen ser capaz de mover os músculos que permiten correr.
esquecidos os olores a terra mollada e mofo, o sabor de vainilla... sigo, atrapada nunha inmobilidade de non comprendo.

eva méndez doroxo

descoñecido

a ti descoñecido que te colaches na miña cama cando me pensei allea á paixón.
home-insecto que me mudou de pel novamente,
lembroume meu corpo de cobra áxil e ceive.
aplastou miñas verbas baixo o manto pesado e ilóxico da indeferencia feroz e bebeu o sangue quente que mana deste corazón desexante de ser queimado polo sol da incertidume.

voltei a cova, a recitar silenciosa os versos que compuxera entre xemídos e ausencias.
enrosqueime sobre os axouxeres: tesouros inroubables nestes dias de predadores de almas.

sentín o ar secar todas as bágoas que aínda non conseguín botar. reconstruín cada unha das verbas, dos agarimos, dos ollares non interpretables e explotoei un peito incapaz de conter o berro atroz da frustación a non ser oída.

deixei de encaixar nas túas espectativas,
son unha palabra que non encaixa na pantalla do teu portátil, décheslle á tecla delete, seguindo a redacción para a publicación do teu ego.
máis eu, animal a pesar da mente, teño que deitarme nas pedras, saír quentar meu corpo ao sol e desexar co cheiro de frores alonxe teu recordo.

paixón igual sufrimento. nada que ver co amor. obsesión de renacer algo morto ser significado e significante, rexurdir da ciza e elevarme entre as cores imposíbles da máixia da utopia. unha vida destinada ao fracaso, ser indómito entre mentes escravas. mundo interior ireconciliable coa realidade.

eva méndez doroxo

biomolécula da economia

as sustancias fíltranse polas membranas celulares,
penetran no fluxo sanguínio,
apodéranse da nosa bio-masa.

eticamente non podemos conxugar o odio,
non é estrictamente necesario que a negatividade da fotografia se expoña dada volta,
pero amamos esas miserias.

pendurados dunha corda, hai culturas, que deixan os tenis, o elemento evolutivo do desprazamento.
nós, tendemos os panos xigantes cheos de merda nos patios de luces.
cara á rúa só cordas baleiras que pretenden expresar que non temos nada que amosar, nada do que escapar.

as estradas limpas, os mobles pegados ao chan na posición perfecta para tomar o sol.
rengleiras obedientes de cascudas visitando edificios, desprazándose espidas por entre o cemento - sen imperfeccions -,
coas vidas exactas, conmutadas por un ordenador central,
a rede mátrix en tempo real.

unha ilusión reflexada no espello cuspido de sangue que non se pode limpar.
a realidade taladra as paredes moleculares, non hai xeito de escondela.

eva méndez doroxo

modelo pi 346

reinicio.

circuitos queimados, cables roidos pola chúvia.

boto de menos cada segundo no que a miña desconexión fíxote posible.

monte furado

es a rá que non vexo,
o lombo de sapo no que mergullar a lingua para afondar no mundo máxico e desaparecer.

traspásame coa túa pel anfibia,
afógame coa túa lingua cazadora de insectos.

conxúga túas ancas en lectura vertical e surfea en miñas ondas.

eva méndez doroxo

libérame do tempo

neso que chamamos tempo artellei unha vida.
subinme ao carro das estratexias, como o resto de cíborgs.
rexinme polas normas da escrita: amei sen ser amada,
redibuxei as liñas continuas da casa, metinme nela, servín unha infusión quente a quen non me quixo.

vivín na mediocridade do tempo, nunha dimensión hiperbólica onde nunca souben se as palabras ían con "v" ou con "b".

agardein as canas e as enrrugas, os ollos sabios da vellez.
agardein a felicidade do que sabe, non por feliz se non por atoparse ao final do calvario.

mírome cada noite no espello, na oración do meu compañeiro silencioso.
non vexo máis co mesmo rostro de hai anos.
a sabiduria escurriuse polos regos sen semente do meu rostro.
a felicidade deixou imprenta na miña pel pencosa, descuberta demasiado tarde, cando outros ollos miraban por ela.

quero desaparecer, reconfigurar esta inexistencia para facerme tanxible a min mesma.
ser unha masa de experiencia só conduce a inventar historias, a ollar o pasado (outro invento terrorífico da humanidade), e morder os dedos por non poder desvivir o anhelado.

eva méndez doroxo

repetición do caos

renumero unha vida chea de números exponenciais.
matemática dos conxuntos, cada unha das falanxes que multiplico por cero para chegar a infinito.
invertidos factores de palabras que se agrupan en simples alineacions de ceros e uns... sempre a teoría do básico, sinxelo, doado... que invertido e exposto ao bater das ás da miña conciencia, dan paso ao caos.

tabilhona

resurrección 0.1

son un pozo de bágoas,
un ser que foi aniquilando sistematicamente calquer emoción, sentimento, acción...
consuminme a min mesma sen darme conta.
cheirei a felicidade e tiven medo de formar parte dun perfume descoñecido.
pretendín trepar os montes da soidade e caín no abismo da carne.

permanezo inmóbil entre os corpos con vida.

as células das que formo parte están en inactividade,
sigo caendo na profundidade dos seres que me ignoran.
non atopo quen reactive a miña motricidade e escale conmigo as paredes do sufrimento, rexurdindo da néboa.

eva méndez doroxo

contrasinal

nos beizos sabor a xenxibre e mel.
mistura alporizada, na agua quente, aquela que pensamos eterna ao espirnos áxiles baixo os dedos.
un e outro enfrentados nas montañas do orgullo,
soñamos pensamentos impropios, linguas de sal,
pel de mares pequenos nos que non afondar en demasía.

así poder mergullarnos nas ladeiras dos nosos corpos embravecidos pola indiferencia,
o veleno do que non podemos escapar.

eva méndez doroxo

carpe diem

MÓRDEME!rabioso por non terme.
como eu, destrozada na inmensidade dunha boca baleira.

Chántame os dentes ata o fondo dos ósos.

eva méndez doroxo

infinito 34

Un minuto antes de partir.
Xusto nese intre en que a distancia e o tempo comparten as partículas inomebles da existencia.
Ese segundo no que algo mudou e rexeitamos ser parte do que ía cocer no forno...
Agora que todo esto designifica o que entendíamos,
que empezaches a borrar da túa pel cada anaco de min,
que xa non lembras as risas baixo a auga.

Teño que marchar.
Desaparecer novamente e ser unha sombra, curar as feridas que noutrora me arrincaron da realidade.
Refuxiarme na invisibilidade dunha identidade non rexistrada.

tabilhona

mutantes

carne prostituida. deborada polos inséctos, predadores do tempo.

arríncanvos a esencia envolvendo as maus en éter: materia eterea dos deseños amórfos,
hipotese científica creada por filósofas do pracer.

rexeito calquer forma humana,
definición de poder abstracto ou concreción do verde.

renumerar o infinito, desordeando os factores para conseguir unha dixitación pura.
un número primo composto polo cheiro dos corpos que arrabuñei esta noite.

unha lexión de coleópteros acuden á chamada do mutante.
alleos ao sol queimador de vampiros (noutr'ora), dipositan os excrementos transparentes da pel deborada, do cheiro a vida indómita, aniquiladora.

sobrevivir nas sombras é doado.

resurxir da combustión dos corpos, na forma aterradora da realidade, sen disfraces, sen orellas.
sentir as patas da nación insectívora que precede ao caos e abrir a boca cazando unha intelixencia allea.
vivir plenamente os dias que transitan mutantes...

eva méndez doroxo

cartas numeradas

em fa mal la pell al no tenir-te a prop.

lémbrasme que existo, que aínda respiro nos conductos plásticos dunha metropolis.

aconsegueixo que signifiquis més enllà del temps.

arríncome os electrodos do peito.

baixo os teixidos: fráxil bolboreta de sangue.

retórica aprendida na mistura de area e chicle. non sei onde están os pes, pero adio o momento de andar espida pola habitación.

arrastrar o pasado pesa,
em submerxeixo entre teus osos e navego nun mar de pel.


tabilhona

desintegrada

espacio: interacción de moléculas.

forman parte de min, son as párticulas da deseperación.
tapiz monocromático tecido con falanxes expertas.

respóstome na continuidade.
cascuda que sobreviviu á detonación nuclear.
córtex esnaquizado no que afondar os dentes para chuchar a xelatina.

composta por anacos de incertidume, abandonei o caos para darlle paso á NADA.
amósome: títere de fios transparentes,
ao mirar enriba vexo unha nariz de paiaso e un sorriso que me aterra.

quero co sol escache e fervan os espacios microscópicos da realidade,
formar parte dunha teoría fallida eme insoportable.

eva méndez doroxo

jewish song

cando a dor acontece nunha intersección da pel é que non hai ósos dos que destecer o misterio.

a incongruencia de non existir, rodeada de alentos = expresión de vida latente.
simplemente lerme dende as unllas dos pes, no índice de toda a humanidade, amalgama de sabores.

normalmente afógome. non respirar unha leira propia de ar, ter que compartir o cheiro de coñecemento con cabezas destinguidas de azul.

remexo no areal, en busca dun óxixeno vexetal, algo producido e aínda virxe, algo no que expresarme en violeta, cor titílante de definicións variadas.

porque os mellores poemas son os que falan de amor, se aos ler teste sentido amado, reescribo a miña historia de espazos baleiros con palabras que insinúan especificamente que falo de ti. quen me le.

fozo novamente entre os vermes da inexactitude para sentirme morna e débil, deixarme chuchar o sangue por homes alleos a min, mulleres que desexan meus teixidos brandos para facer vestidos.

son vendida no porto, onde as pedras falan de encargos e diñeiro do que non se imprime nos bancos.
escrava, unha parcela de cartilagos experimentados en dar pracer a quen teña a chave da cadea.

eva méndez doroxo

dixitación 3_4_0

limpo a area do deserto da miña habitación.

soñei que ía sen rumbo cara os cantís de dunas fervendo
co ar era alento de lembrazas esquecidas.

dóeme a pel.
nos ollos non me quedan bágoas para ser feliz.
teño os beizos rachados, cheos de pintura e vermes.

nos dedos encoran todas as letras dun idioma simbólico,
que falábamos cando nenos alá na auga.

remexín as entrañas dos mortos en busca dunha resposta teimosa.
recompensada me sinto ao mirar as maus limpas, cheas de sangue.

eva méndez doroxo

soneto 1

cómprobo que preciso teus beizos percorrer miña pel fluorescente.
aprendo as liñas continuas dos nosos corpos loitando.
danzo cos dedos baixo as sabas, cheirando a terra mollada e mofo.

son arco da vella no que desexo que te perdas.
respírame coa válvula auxiliar pechada e adormece entre meus peitos quentes.
sorrí ao espertarme enredada nos teus tentáculos - pop mediterrani-.

pegadas de nós nas pedras da memoria,
encho de contido a verba que designifica o que somos: distancia.

eva méndez doroxo

sen sabor

deixaches un rastro de sal.

un momento antes de coñecerte perdinme en min mesma.
cometín o erro de crer no que sabia.
pensein que podía voar,
ca liberdade era a expresión dos olores do sangue.

corrín tras de ti, sen darme conta, ollando ao redor con lentes máxicas.
respostein preguntas co sorriso de saberme verdadeira.

agora, inspecciono as pegadas do salitre na miña pel de espello.
reflexiono coa cabeza ovillada nas pernas,
simplifico o coñecemento e escoito á intuición dos meus ollos.

recordo o que me explicaches, lembro cada silencio, cada pausa para coller ar,
mirándome entregado,
falso e degarrador nos teus beizos.
raposo morto coa pita na bandouga.

eu, labrega dos sentidos, penseinte morto e acariciein teu pelexo, biquein teu fuciño - aínda húmido-,
colocando túas patas xuntas erguinme e vinte fuxir.

de pé, incrédula do milagre, véxote aínda fuxir.

eva méndez doroxo

esquizo 4

o violeta nun ollar interfásico.
suavidade: parte interior dunha pel asilvestrada.

miñas falanxes deslízanse polo branco.
áxilidade metamórfica que me distrae.

son o líquido verde contido no círculo.
a refrexión metálica da culler do antagonismo.

monstruosa forma que muta tres veces cada segundo,
para misturarse coas formas do redor,
esterilización conmutada.

desaparecer na profundidade da fosa séptica das vosas vidas.

eva méndez doroxo

risco a desaparecer

sen penetración.

sumida na licuosidade profunda,
desplázome polo laranxa dos dedos alleos.
pensamento confuso que me engorda.

a piques de encherme novamente de nós,
suprimo cada un dos xemidos interferentes do universo: eu+ti+eu+el+ti+el.

consumida pola proximidade,
na esfervescencia impúdica que treme,
rabuño lasciva a pel da cama-balea.

eva méndez doroxo

esquizo 3

accédesme pola porta que pensei blindada.
teus ollos caer sobre min,
lousas aniquiladoras de anterioridade.

contacto con todas eu,
en asemblea de urxencia, consúltome.
non ozco por riba do pánico que enche miñas conexións.

arrepío,
convulsa e neurótica déixome penetrar por un ollar incomprensible.

eva méndes doroxo

independencia senil

imaxinei que tiña ás.
non ser paixaro, nin cometa,
só unha muller con ás.
alguen que acomoda as plumas para sentir o ar percorrelas.

só imaxinei o que vin do outro lado da gaiola.
entre os barrotes diamantinos, construidos con total adicación e xeito.
alguem me axudou a entrar nela,
sen me dar conta,
sen saberme capturada,
vivin.

descuberta? espello,
único elemento capaz de transformarnos en monstruos ou realidade.

tabilhona

serie 3

convenme que me desexes?

repto polas túas sombras,
intégrome á porosidade da textura do corpo,
que cada mañá me esperta sen forzas para a negación.

érgome dende a fumeira das paixóns contidas,
fráxil e inexperta, zoupo contra as paredes dos límites.

xa no baño saboreo cada un dos órganos internos que arrinquei da cama,
ouveo no aquelarre gastronómico das prehistorias.

apago a luz,
volto,
mergúllome na túa lingua.

eva méndez doroxo

esquizo 2

aínda é tarde para desaparecer.
xurdir dentre os mortos acrobáticamente e lamber o molo.
tranformarme en críatura sen nome e pasearme baixo o sol.

aínda segue a ser tarde para borrar teus bicos desta pel encarpolada.
cada dedo teu imprimiume a dor de ser amada,
a ilusión de descoñecer o límite do corpo,
rabuñando esperanzas perdidas.

agora, comida polos cocos do tempo,
sumida nos longos días de estío,
torturo miña pel co ar,
machuco nela para atopar as lembranzas que sei esquecidas.

tarde, chego tarde.

eva méndez doroxo

esquizo 1

á noite lembro que non estas.
recordo que esto só é un xogo ao que eu aínda non sei xogar.
véxote lonxe.

non entendo como me roubaches cada agarimo,
cómo recolliches a miña pel e enchiches a maleta,
deixando meus texidos ao ar.

son consciente da incertidume de erguerse apegada a unhas sabas aínda quentes,
pero comprende que é moi cedo para esquecer.


tabilhona

contos de berce

ráchasme con apática virulencia.
esnaquizas cada centímetro de min coa túa lingua voraz.
sistemáticamente torturada por uns agarimos que non chegan.

suprimida coa tecla de borrado rápido que se aperta baixo os dedos intolerantes.
non coñecida fora de ti pero anhelada de liberdade,
asubío unha melodía que me transporta alén destes océanos absurdos.
(pintados de laranxa e negro mora)

rexistro cada pensamento alleo nun recuncho do éter que me contén
para nacer un día chea de experiencias pasadas
coas que escribir o futuro, pasando nas puntas por este presente incerto que me mece.

eva méndez doroxo

amosando os dentes

son a herba de namorar arrincada sen tino.
a po que enche os petos dun abrigo pechado baixo chave.

en ningures atoparemos rostros amigos nos que descansar,
unha tina de auga quente para deixar destecer os dedos reumáticos.

o tempo, ese compañeiro indesexado, énchenos o rostro de botox,
para intentar divorciarnos de nós.

as follas tórnanseme penedos que escachan,
o violeta esmorece lonxe do mar.

plántasme no teu pensamento, son herba de namorar.

eva méndez doroxo

FLIPANTE!!

ben, non teño palabras, non consigo atopar unha secuencia de letras que signifiquen o que sentín onte na presentación que me destes oportunidade de ofrecer. SÓ MIL GRAZAS a todos os que fixestedes posibles estes versos, este libro, esta vida.

Para quen non pudo asistir só decir que eu non falei de libro nin ninguen falou de min, só todos os que participamos tanto actuando, como recitando, como escoitando falastedes do que é a POESIA, algo inexplicable que te invade aínda que non a entendas unha desas cousas que ten a humanidade para poder dialogar co resto do universo.

GRAZAS A TOD@S e alegrome moito que disfrutarades.

mil bicos
Eva

benvidos á presentación

22 Maio 2008, 20h

Galeria Sargadelos

Provença, 276

Barcelona

Mañá XOVES 22 de maio de 2008 as 20h, na GALERIA SARGADELOS de Barcelona, rúa Provença, 276 (ao carón de Rbla Catalunya) á presentación do meu libro: as sete idades.

O acto baixo o lema as sete idades, as sete linguas. dialogo poetico intercultural ao redor das sete idades, ten como obxectivo dar voz as diversas linguas, as diversas sensibilidades que alá nos deamos cita, ousexa que animo-vos a traer as vosas gorxas e os vosos oídos para transformar, transmutar, dialogar e crear.

Os nervios e as palabras, aquelo que nos une, nos tece e nos aproxima!! eso que somos e que non podemos rexeitar.

eva méndez doroxo

+ info

a linguaxe segreda

nas xemas dos teus dedos,
suspendida no esquecemento das verbas.

non me pronuncies. non desaparecer. non later.

teu contorno azul remexe no meu marrón.
liscaches antes de poder imaxinarte.
roíches cada pedazo desta pel
tatuada de nós.

devórame. rexeitar. tropezar.

constantemente alumeo as noites
coa luz das bolboretas fluorescentes.
danza eterna para amosarche o fío ata min.

controlamos cada instante pasado para saltar incontrolados na incertidume.


eva méndez doroxo

PRESENTACIÓN DAS SETE IDADES EN BARCELONA

22 Maio 2008, 20h

Galeria Sargadelos

Provença, 276

Barcelona

Quedades tod@s convidad@s o vindeiro XOVES 22 de maio de 2008 as 20h, na GALERIA SARGADELOS de Barcelona, rúa Provença, 276 (ao carón de Rbla Catalunya) á presentación do meu libro: as sete idades.

O acto baixo o lema as sete idades, as sete linguas. dialogo poetico intercultural ao redor das sete idades, ten como obxectivo dar voz as diversas linguas, as diversas sensibilidades que alá nos deamos cita, ousexa que animo-vos a traer as vosas gorxas e os vosos oídos para transformar, transmutar, dialogar e crear.

unha mega aperta e moitisimos bicos
eva méndez doroxo

+ info

a carne fría

sodomizada polas lembranzas na pel,
enróscome nos dedos sen unllas que me brindas,
para encherme de vida:
ciclo ingrávido no que todo existe
antes de nós, despois de min.

sen plurais o sentido absurdo da realidade destecida
na profundidade do meu atlántico.

perdinme nesta claridade e meus berros
afogaron o que quixen decir,
só quedan anacos retallados dunha ilusión no chan.

tabilhona

declaración de principios

Sorpréndome a min mesma escribindo sen parar como unha máquina incapaz de pechar uns ollos inexistentes.
Descubrín que máis alá do meu ordenador existe un mundo cheo de vida.
Ese lugar que algúns chaman mundo e que está lonxe de ser un lugar-espacio sinxelo. Os parámetros da realidade mudaron. Hoxe, como xa dixen hai tempo, as etiquetas están perseguidas. Inxustamente xulgadas coas vehemencia dos que foron feridos polo seu uso.
O exercicio consiste en recuperar, rehabilitar tantas palabras maltratadas... Violencia no xénero, no emprego, na historia.
Quixera ser só as letras que me definen. O conxunto de adxectivos que un día calquera quixen conter na miña biografía, nos ollos alleos que me miran interrogantes. Pero son carne, pel e lembranzas. Un lugar onde repousaron amantes aturdidos antes de partir cara a súa propia vida.
Unha pel onde se detén o vento antes de seguir a viaxe cara o norte, mudando os rumbos dos que como eu, hoxe escriben cómodos dende butacas vermellas de teixido maforento e cheiro a viño.

Compréndome na inexistencia absoluta de identidade, coñecemento ou eternidade. Acepto a diferencia que me asemella en demasía a todos os que repugno, aos que odio e me rexeitan. Son unha bagoa non derramada nun ollo que non é meu. Un coitelo chantado a traizón nun peito despexado e deséxante de ser atravesado.

Consumo unha vida máis sen entender que non son eterna. Cando lembro quen fun antes de deitarme na mármore e pechar os ollos, xa volto estar atravesada polo aguillón do ferro dunha nova vida, que inevitablemente me esquece de min mesma.
Mórbida danza macabra na co canibalismo de personalidades extermina o individualismo do ser agónico que me conten.

Tabilhona

coa venia señoría.

esquelete fluorescente perceptible na noite pecha.
cargo nas miñas costas a mirada inquisidora dos que me xulgan.
non me chamaron a xuízo mais impunemente sometéronme á cadea.

desequeinme angorde na indiferencia de quen sabe mancar co verbo.
non pretendo berrar na necrópoles,
nin escarvar, coas unllas gastadas, a madeira da caixa que me fixeron.
o diálogo só serve a mil tres centos quilómetros baixo terra.
os cocos voráxines aceptan miña carne sen condicionamento.
non xulgan quen e qué fun.
nutren seus estómagos famélicos e escoitan pacientes a xustificación do meu silencio.

eva méndez doroxo

analxésico

atorméntame non verme reflectida no teu ser.
rexurdir da NADA que conten toda a miña vida.
ser inequivocamente o absurdo, ao precisarte.

visítote co meu pensamento podre.
intentando achar o que significa esta néboa que me cubre a alma.

non pretendo ser o positivo do camín,
tampouco negarme quero.

so desexo atoparme escrita en tinta violeta nas páxinas que amosas.
inscribirme en vermello preservación no teu fondo negro,
que me linkes exhausto sen gastar meu reflexo de nós en ti.

suprimida me atopo cando te consulto.
esquecida nun recuncho da incertidume.
antes agradecíache a ambigüidade coa que me reprimías.
hoxe liscar dentre as miñas pernas quentes non é xogo rexeitado,
se non dor contida entre verbas impronunciadas.

son pudor e bágoas,
salitre nun mar de madeira caída.

eva méndez doroxo

matemática do non lineal

os parámetros que definen o comportamento: estabilidade, inestabilidade.
respostas probables, físicas, axeitadas.
un minuto definido polo asubio dos beizos nunha orella (receptáculo).

os atractores fainnos inmunes ao caos?

nacida da tormenta electrónica,
da indefinición sumisa.
(estable-inestable )+ diferencia = caos.
a lóxica pende do fio invisible das conciencias axitadas.

cosmos: corpo finito, delimitado por liñas dérmicas.
caos: único xeito factible de relación.

eva méndez doroxo

sombras

na licuosidade dos fluídos espectrais
achamos ollos que sobresaen inquedos.

somos os incomprendidos.

aqueles que nun tempo éramos queimados nos lumes da intolerancia,
perseguidos co ferro,
resgados co plomo.
aliñadas cabezas cortadas de tres en tres
para entretenimento do pobo.

hoxe,
no século da incertidume,
aprendemos a seguir respirando a pesares da fumeira.
navegamos orfos nos mares do illamento,
entre corpos apresurados que non queren coñecernos,
só chuchar as diferenzas para desbotarnos ao lixo.

eva méndez doroxo

sumerxida

navego intramuros,
na espesura do fétido ar que contén todos os alentos.
derretida e casual sinto que das miñas extremidades nacen centos de cabezas.
a vida múdame en minúsculos seres que se levan os meus órganos,
inscríbome en centos de personaxes sen ollos, nariz ou boca, que aprenderon a correr
solidificando a po dos meus osos.

eva méndez doroxo

xogos de equilibrio

na inmediatez das sombras,
aproxímaste afondando teu pan en meu mollo.
abandoado déixaste absorber meus fluídos
e lambes os dedos sen deixar escapar nada.

nosas papilas explosionan incrédulas
á mestura de sabor-textura-cheiro,
apértasme contra teu padal rugoso
para reterme un pouco máis.

desprázome inxenua por túas cavidades,
ollándote curiosa,
nunha exploración infinita na que perderme
antes de ser destruída polas túas bágoas.

eva méndez doroxo

represión numérica

atrapada na lóxica numérica,
reinicio a operación prima:
exaltar os sentidos dende o inconsciente-consciente-inconsciente.

resumida en catro símbolos que interpretar
erros e respostas ilimitadas.

non son matemática pero aplico a multiplicidade do ser
para poder chegar a ti.

terrorista pansexual me chaman por non ser máis que un individuo infinito.

tabilhona

4qpodemos

a poesía sen humor é como a cociña sen sal, ousexa que para as nosas vidas, todas elas cheas de ingredentes para ir medrando, recén nace unha nova cociña, un experiemento ao que tod@s estades convidad@s a participar engadindolle sal aos postres ou zucre a un pedazo de xamón.

benvidoas ao 4qpodemos

000.0

a banda sonora da nosa vida non ten melodia.
é un continuo exercicio de improvisación
onde os instrumentos experimentan sons imposibles.
enroscados nunha danza silenciosa
rexeitamos a realidade que non invade, corroe.

tabilhona

opa hostil

enténdome como forma extensible do apocalipse crítico.

pegadas dunha inexistencia.
suma finita de vidas que analizo coa lente dos ontes.

ronqueiro que adapta seus dentes aos regos dos abrigos que albergo.

son a exiliada de min mesma,
a muller que non ten ollos pero aínda pode ver.
unha loba desorientada que brinca sobre ela mesma na pesquisa da tribo.

o coiro curtíuseme coas bágoas de todas as horas sen medo,
coa fricción duns dedos que viven a quince mil quilómetros, dentro de min.

aproximación dun léxico pobre e ermo que non precisa máis para expresarse.

eva méndez doroxo

386

odieinte,
aínda te odio.
podería conxugar o verbo en todas as súas formas
pero non mudaria a esencia do que sinto.

ollo teu reflexo,
contemplo as letras impresas na miña dermis e ruxo.

émito o son das bestas féridas de morte que atravesan o deserto de rochas.
cónsumome na irracionalidade dunha inexplicación orgánica.

no mesmo punto onde os pronomes ferven intrépidos
érgome esquecida na túa boca,
odiandote...

eva méndez doroxo

compromisos

percórrido polo xélido sabor a ferro,
cedo a opresión da túa lingua.
víbora constrictor que me estrangula con cada verba impronunciada.

asesinado polo medo ao sufrimento
intentas berrar dende o meu neal funerario.
cosinche os beizos coa indiferencia,
agochado entre as plumas do meu corpo quente,
fuxes correndo.

eva méndez doroxo

interferencias 8.0

mestúrasme co cheiro fétido dos teus pensamentos.
aniquilas cada átomo de min na túa pel.
son can de presa na pesquisa do rastro.
anxo con ás de diaño
que é imposible esquivar.

penetro nos soños profundos da idade inocencia.
rastreo o zume inexplorado do teu corpo.
_lambo os dedos despois de testarte.
inxenuidade rachada
no acto vandálico da miña lingua.

eva méndez doroxo

filo-café o xoves

na garganta do silencio + info.

arco 3.4

pousa a lingua nos órganos que me comprenden
e faime exhalar a vida.

suprimeme,
faime xemir na espera.

recólle os bocados alleos
e régame cos fluídos da morte.



eva méndez doroxo

resurrección

esta noite penetras na miña sustancia
para envenenarme de ti.

corrompes cada célula coa incertidume
do pracer alongado por unha espera ficticia.

miñas membranas dilátanse coa sensualidade
da serpe hipnótica que se rinde ao son da túa flauta.

suprimidos os signos de puntuación
só quedamos nós:
sólidos que se transforman.
agónicos, contídos, quentes.

eva méndez doroxo

morfose

corpos trenzados a ferro.
unión perfecta da eternidade finita.
execución da sexualidade amorfa dun ser mediocre,
que precisa seu reflexo etereo nos seres informes.

somos execución sistemática de impulsos electromagnéticos.
unha píldora de caos fainos ser libres dentro da negación positiva.

médranme extensións fractarias nas pernas.
sorprendo a cada un dos ollos que me miran dende a indiferencia absurda
de vidas cheas de orden.

son calcetins verdes con puntos vermellos.
incomprensión comprendida.
persoaxes inventados dunha historia que remata antes de ter comenzo.

eso é máis do que ves hoxe dende a túa comodidade abstracta
de internauta anónimo.

tabilhona

amosando

coa ingrávida forma do oito,
desaparezo.
respiro en segredo o fume doutras vidas.
animalario que me colecciona,
pendurado dunha agulla do cú rubio.

reparto intensidade nun mundo preparado para a mediocirdade.
soidade na que afondar ata atopar a cama.
sachados os ollos por medos alleos,
medran odios incomprensíbles na sinceridade dos actos.

eva méndez doroxo

árame

prendida nos teus beizos
déixome caer ao abismo.
penetrar no mundo dos xemidos silenciosos,
para deslizarnos exhaustos o un no outro.

conteis o alento para que non sinta
teus músculos inertes dentro de min.

suspendida nun abrazo fantasma,
reméxome inquieta,
con medo de abrir os ollos
e atoparte disecado nas páxinas que me conteñen.

eva méndez doroxo

intrinseca

ollei para min atónita sen ver nada.
corrixín as letras e redefinín parámetros.
lentes novamente axustadas,
pero novamente nada.

contrariedade evolutiva,
na que é imposible atopar unha referencia coñecida.

aprendín a verme,
así, neste estado gasoso.
suspendida por imperceptibles teixidos,
sons descoñecidos,
unha natureza morta na que atoparme.

eva méndez doroxo

mesmamente eu

desaparezo na simetria imperfecta dos adoquins.
sintonizando no dial algunha lembranza do que fun,
perdóme no timbrar intenso dun teléfone imposible.

doe a cabeza.
intensa e interminablemente,
só para anunciarme que sigo viva.

desexo inventar un idioma no que os sons vibren,
rexenerando as conexions deste vello corazón canso de latexar.

son a infatigable muller esquelete,
filla da morte,
casada coa vida,
corrompida por o amor ao brilo do salitre.

eva méndez doroxo

consecutivamente

dimensión descoñecida pola que desprazarte.
un recuncho nas lembranzas da mau.
non sei en que parte do camín decidín que non era utópica.
unha mañá mollei os ollos na inmensidade dunha onda electromagnética
e desaparecín da etereidade que me unia a ti.

eva méndez doroxo

conteño o alento para non respirarte.
tézote con dedos de araña,
para perderme nas lembranzas.

cachelos

centrífuga e erronea, accedo a ti.
acaricio a liña deserta na que me abandoache.
non alento.
morta e suspendida na fríaldade dos silencios, sóñote.

es a vella das papas que alumea co seu cu o meu camin,
pero as herbas dispersan túa luz,
non te vexo.

discípula predilecta das fouces dos predadores,
pérdome nunha néboa que non é máis cas bágoas dos ontes.

eva méndez doroxo

alterego

convulsa e ilóxica me sinto.
escoito o bater das maus nunha gorxa que non sabe berrar.
espántome pechando os ollos contidos nas cuncas baleiras
e sorbo calquer pensamento alleo con ansiedade pueril.

combíname en infitas notas para facerme perdurar no anonimato,
lembrando sempre un compás que designifica todo o que fomos.
libérame esta noite do tortuoso agasallo no que me convertiches
e fúxe conmigo a un lugar chamado concórdia.

eva méndez doroxo

pesquisando respostas

dedos que baten áxiles na música das nosas vidas.
mollada.
son pequenos insectos incrustados nas paredes do meu eu.
baixo un escudo mínusculo escóndome.
dixerida.
fumeo dende un lugar descoñecido.
mestura de sabores que lembro nalgún lugar da miña lingua. búscate.
sorbo a liberdade coa palla branca e vermella da infancia suspendida
e finxo ser froito do delirio.
agónica.
medro, chego ao colosal tamaño dunha forniga dourada,
pouso meus fluídos sólidos no líquido transparente que me contén
e resístome a ser o cheiro a cadaver co que cada noite me deito.

eva méndez doroxo

comparativa

son boneca esnaquizada
contra o teu corpo mole,
fiañento e traspirado.

apretada contra ti,
sen impulso ao xirarme cara a dentro,
pérdome neste sentir
que non comprendo.

sóñote nas noites frías
desexando terte entre os hexagramas dos meus dedos.
dixitalizarte nun contido finito de incompresión perversa.

non entendo o porqué de tantas veces,
desta danza macabra na que rachaches todo o meu ser.

eva méndez doroxo

fervenza de sangue co enche todo.
dende o outro lado do espello véxome,
inerte, branca, suspendida

derretida

perdida en min mesma
tecleo agónica unha interminable mensaxe.
desesperación.
resposta calórica ao exceso de sangue
neste corpo que apenas me contén.

internada nun manicomio desexado por un arquitecto fánatico
das sin saídas.
son trasportada por pesadelos,
átomos cruciais de sacrificio inexorable,
nos que perderme un pouco máis.

eva méndez doroxo

tese 4_0_1

meto a mau ata o fondo,
nun xesto nervioso e mecánico de búsqueda.

sincronizada miña respiración co movemento espasmódico
no que aturarte baixo as capas de tela paréceme imposible.

tres voltas ao redor sen te ollar.
crávanseme as miradas alleas na caluga.
inquisidoras mostran seu desacordo.

son dada ao escándalo,
non funciono con sistemáticos patróns fractais.
desdebúxome a cada paso,
ocultando o resto de min no interior dun peto.

eva méndez doroxo

na nosa conversa imaxinaria.

as medidas axustadas.

trescentas pulsacións antes de respirar,
alentar unha letra, formando ,coa forza da contención, un son.

xúrasme liñas de enfrontamento frustradas.
anégasme coa intersección dos cartóns do absurdo,
afogándome baixo a presión do inexistente, esixo ser oída.

pel de serpe escamada polo paso do tempo.
ollos resgados co coitelo da desesperación.
maus amputadas por non comprender.

ser incompleto,
mutilada polo silencio.

dende a miña cova observo a fervenza de argumentos
que lanzas sobre as cotras aínda brandas do meu corpo.

relucente príncipe das teneboas,
devorado por min: a incomunicada.

eva méndez doroxo

propaganda electoral

na túa pel tatuados os eslogans que te venden,
abaratando os costos para poder alcanzar unha candidatura,
xeito ambiguo no que relacionarte.

eu coas tres papeletas na mau
deixome seducir por teu ritual copulativo.

esquezo que es un producto, algo preparado para gañar.
entro na intimidade dun pequeno cuarto e voto unha e mil veces
teus cabelos brilantes, túas maus expertas, teus beizos suaves recitando palabras estudiadas.

a campaña foi un éxito.
a miña entrega deuche o poder.
agora teño que recompoñer os anacos de min,
verte na túa verdadeira dimensión,
apañar os boletos que tirara e aprender a exercer o meu dereito a voto.

eva méndez doroxo

reconstrucción

baixo os meu pes de asfalto quente, eu.
más abaixo aínda, eu.
entre o punto debuxado nun anaco de papel,
e a existencia toda, eu.
un espacio infranqueable no que atopar as respostas
é traballo dunha lexión de guerreiras: nenas soldado.

bonecas aplastadas baixo o alquitran ardente da miña grandilocuencia.

amalgama uniforme de viscosidade etérea,
imaxinación arriscada.
planean os cabaliños do demo sobre elas,
bailando en violáceas tonalidades de azul,
cor dos soños rotos.

máis fondo aínda, logo de voltar do centro mesmo da terra, eu.

eva méndez doroxo

b 3

amorro os beizos na tubería,
o líquido báteme na cara,
cegame a gorxa facendome tremer.

eva méndez doroxo

comprensión metabólica

antes de rachar e expulsar o pracer do meu corpo,
encóllome nunha continua acrobacia abstracta.

respiro os alentos doutras vidas,
nunha orxía indómita de sensacións.

aspiro visións en branco e negro,
maus percorréndome os ósos espidos,
linguas que lamben meus desexos.

adicta as lembranzas,
sesego como cobra entre os corpos inertes.
bebo a luxuria contida do xeo a punto de explotar.

eva méndez doroxo

14 horas antes de morrer

sei que as infinitas combinacións de letras son finitas.
repítome nunha exasperante repetición,
lembrarme que existo,
que teño limites.

as miñas dimensións son exactas.
tres xis por cada vocal invertida formando o principio do fin.

eu que escribo coa limitación dun vocabulario inventado.
idioma mestura de sabores, cores, experiencias.
filla non nada dunha muller erma
que se resiste a non parir follas de contidos,

aliñados coa virxindade da primeira prensión
do ferro sobre o corpo aínda quente da infancia.

nesa leira de fetos incompletos,
letras inconexas non significan.
exerzo meu derradeiro exercicio de escritura,
deslizo a mau sobre a barriga inchada (baleira),
sentindo as contraccións dun parto que concluirá co berro vermello da frustración.

eva méndez doroxo

bellus

cascudas fluorescentes perseguen os meus ideais.
calquei a liña descontinua,
entre os microespazos dun trazo.
seguida na aterradora noite dos silencios.

lugares comúns en que atoparnos todas:
fadas, mulleres, bestas, monstros...
pantasmas do que quixemos ser,
espellos con caras de anxos que non recoñezo.

un pescozo estirado,
botox implantado nos beizos,
promesas de eternidade,
que desinflan meu cerebro secándoo.

neste lado das liñas dous ollos de ra,
raíña viscosa da sabiduria que un día aprendín.

eva méndez doroxo

k 3 x 0

emerxo dos adoquins
coa forza extrema de quen se sabe morrer.

douche ese derradeiro alento de vida
que non é máis que un continuo de operacións matemáticas.

pura aritmética de palabras,
combinadas dende a aleatoriedade dunha mente cansa.

a irreverencia do terrorista apocalíptico que nos constrúe,
na mestura continua do po que chamas cemento e o líquido que nomeas auga.

eva méndez doroxo

nacida do caos

espida,
envolta no manto impermutable do líquido amniótico:
sangue.

ao redor; o bestiario imaxinable.
as imaxes dunha existencia que conmuta lembranzas.
textura que é mestura aleatoria de olores,
sabores e sons.

os sentidos adormecidos aínda polo ruxir das risas.

observada por ollos estupefactos, incrédulos ante unha miragem.
espello deles mesmos aterrados ante unha vida que non chora.
sorriso diabólico entre escombros de esperanza.

quietas as mans,
tres segundos para empezar a carnicería.
buscan o recipiente de ¿onde saíches?

cornos torcidos cara a dentro na túa cabeza,
muller igual perigo,
sabiduria igual vida igual perigo.
os dedos sen control percorren túas cavidades en busca dun interruptor.

es o incontrolable, o que non tiña que ter nacido,
o inexplicable.
aterras os teus proxenitores: ¿milagre ou maldición?

eva méndez doroxo

cor_nos

na frialdade das sabas rapsódicas,
desprazo meus pes aterecidos.

busco a mestura de canela e xenxibre
da túa boca tras do tempo.

aperto as pernas no espacio infinito que nos separa,
para sentir a túa quentura na miña pel.

percorre o sal de tres mares miñas meixelas,
sinto a opresión da soidade nas costelas emplumadas.

único xeito de esquecerte é lembrarte sempre.

eva méndez doroxo

febleza musical

levo cinco horas escoitando a abominación lírica,
o sistemático asasinato de melodías.

penduro o teléfone e concéntrome,
imaxino a composición.
o que non podo oír.

miro ao redor,
balbúceo o único que podo expresar:

sinxelo son musical chamado linguaxe.

abro as fiestras, subo a cornisa e berro.
aleatorias palabras que forman un sen sentido
captador da atención dos viandantes.

cementados meus pes nese cacho de granito,
medro, triplico a miña dimensión sentíndome mesías.

todos eles ferven alienados por un discurso froito da desesperación.

baixo do púlpito, fecho as ventás, apago a radio que me trastornaba.
observo dende as sombras a conmoción do público.
o reality show non culminou,
aclámanlle ao Cesar o sangue do gladiador.

eva méndez doroxo

polémica

regulas miña tensión,
baixo as coixas molladas.

exaltada, despeiteada,
cos ollos vermellos da rabía;
comunico dende os castelos da razón,
que non oe lamentos,
non percibe dolos,
non sinte os latexos.

embaixo, no fondo dun mar de ruído,
alzas túa voz femia.
abres camiño entre a densidade dos ermuos.
xuntas os beizos e emites nun código
que eu,
dende a superficie alisada dun pedestal marmóreo,
podo escoitar.

cravo miña mirada de Diva
na negrume uniforme que me adora,
e vexote, amada, brilar dende o inconformismo.

eva méndez doroxo

morfar

fíxate en min.
apresurada en medrar. deixei de ser muller,
mudei a pel no longo transcurrir das horas.

comprendín que non existía.

son a sal que se lambe despois das bágoas.

crábanme unha fila de ollos,
pero son cobra que peregrina,
sigue medrando na dolorosa forma do berro contido.

verbas croando perto de mi,
nívels de sur-realismo máxico
do que me visto.

eva méndez doroxo

desorientada

retállome infinitas veces ata que de min só quedan os átomos.
as partículas microscópicas que me definen,
separadas eternamente e condenadas a ser percibidas como un todo.

o corpo sen forma que lambiches interminablemente,
non chegando a imaxinar nunca que a túa saliva
mollaba o espacio superficial da miña existencia.

esquecín os dedos entre as moléculas que me compoñen.
atopeime erguida nunha néboa laranxa
coa miña mau atravesándome.
contemplei absorta como os laranxas vaos que me envolvían
ían adheríndose as paredes subcutáneas da miña expresión.

transmutei no ser que agora acontece.

eva méndez doroxo

mmh

chántasme o fío férreo dun silencio que non comprendo.

destezo cada segundo ata chegar ao invisible,
reconstrúo, nun soño finito, os símbolos que debuxaches no espello.

conmemoro o ritual incestuoso no que nos unimos.

finxir agora esta soidade,
mesturardos co restos de transpiracións,
criaturas altivas,
rebosantes de pudor,
é un acto ilóxico de transmutación.

conformo túas branduras entre as miñas maus.
inspírote coa forza do famélico e a intuición do experto.
atorméntanme teus beizos pechados,
rastreándome con ollar felino,
divertida antes de devorarme.

desdebuixote nun delirio incomprensible,
para recuperarte nun berro,
entre a nudez dos outros.

eva méndez doroxo

retórica

bendita ignorancia.

ao redor de min ríos de xente,
desembocan no mar das estridencias.

eu sorríolles, agarimo (a algúns),
compártome con eles,
máis non sei quen son.

hoxe abrín un libro e descubrinte,
agochado tras as verbas

eva doroxo 2007

interrógame

son partículas en suspensión.
daquelas que teñen nomes imposibles,
que alguén un día catalogou para despois esquecer.

etérea e impredecible,
mesmo as horas que preceden ao furacán.

reméxome na efervescencia dun corpo en descomposición.
soterrado para non ser visto,
pero que aínda existe:
sinto, percibo, quero transmitir.

son o alimento das diminutas bestas que me envolven,
ollándose satisfeitas na disfruta do manxar.
composición intanxible do que algún día fun.

eva méndez doroxo

I be ready

choven palabras.
mollan.
calan os ósos e desfanos,
suprimindo a sustancia fosfática da ialma.

precipitacións de es, us, xis, e a innomeable z,
unidas en combinacións imposibles para perforarnos.

compre dicir que son froito de nós.
que estivemos na seca e tamén rachamos;
como ramas fráxiles de cristal.

agora por fin decidimos comunicarnos,
e atopamos na linguaxe un aliado,
emitimos tod@s a vez.

só é ruído,
o mesmo que suprime a vida no mar,
que nos molla ata diluírnos.

eva méndez doroxo

presentación do libro

boas, en breve espero poder pendurar unha crónica de como foi a presentación do libro en Porto.

sen sentido

incomunico co verbo que precede ao desastre.
ollada aberta nun furado fluorescente para cas portas se fechen.
tiña razón o cerebro intestinal en pórse de manifesto.

correron estraños polo meu redor,
vómitos irregulares de comprensión delirante.

maxestuosidade dos ollares difuminados no chan que arrebate calquer mirada.
reflexo continuo do que somos,
seres con lingua e sentido confuso.
desorientadas criaturas para as que rir, agónicas,
é único medio de escapar da cadea.

só dando a volta a nós mesmos e bebendo a grolos o excremento que expulsamos
ficarei capaz de dirixirme a ti e comunicar-in-comunicar.
medio imaxinable de reconstrucción alterna.

eva méndez doroxo

comestible

bébeda de min
achóme no lugar onde os ollos pensan,
agardan o momento para afondar
chegar ao centro ingrávido
no que os dedos falan unha linguaxe indefinida.


eva méndez doroxo

entrevista en vieiros

pois aí vos queda ;) bicos e grazas a vieiros pola entrevista

lisboa é un continente

mollada.
decadencia de días nos que a raia das medias percorría sen dilación as pernas.
conmensurada boneca de materia irrompible.

gardo o cheiro de pementa verde nalgún recuncho da mente,
inevitablemente acudo a ese paraxe e sumerxo a lingua,
abrindo os ollos polo picor precedente de pracer,
ingrávida caída na que as medias voltan tersa a pel que cubre as branduras.

eva méndez doroxo

parto

convértome en luz.
rexistro a boca para atopar o interruptor,
desconexión da realidade húmida que me preme.

corro polo teito descalza,
non quero deixar pegadas da miña inexistencia.
suprimo calquer sensación apática e recupero o alento inmortal dos vampiros.

o pelo enche a taza de caldo,
bebes meus cabelos, tallaríns en suspensión.
afondas na cavidade externa que me contén,
obsérvote.

devorada por min mesma,
sento na profundidade dun neal absurdo,
mestura de carmín e zucre;
xiculate co que untarche a conciencia.

desaparezo coa luminosidade dunha lembranza,
pensa en min.

eva méndez doroxo

cartas dende o mar

Conrad non entendía porqué Sue Helen esquivaba continuamente o seu ollar.

No bar, cos amigos, sempre pensaba que tiña unha relación máis ou menos como o resto. Unha moza simpática e xeitosa, bastante independente pero namorada, a que lle gustaba acurrucarse pola noite contra o seu corpo.
Os outros non falaban gran cousa das súas relacións, polo tanto el tampouco. Aprendera que mellor seguir a corrente e facer o que fan os demáis.

Pero dende había dous meses Sue Helen estaba extraña, xa non lle falaba dos problemas no choio, polas noites escurríase cara unha veira da cama só quentando os pes no corpo de Conrad. El non era psicólogo pero entendía que algo estaba a suceder, algo que non pintaba demasiado ben.

Apurando o grolo de birra xuntou valor para chamala dende o bar. Era venres, os venres ela saía coas amigas, era un día de desconexión, tiñan o acordo de non chamarse a non ser que algo grave pasase.

- Conrad?
- Boas... xa sei que non ...
- Pasou algo?
- Teño que falarche, non aguanto máis esta situación.
- Pero... qué che pasa, tas bébedo? falamos na casa.

Esa noite non apareceu pola casa. Era tarde e sentou mirar o mar zoar contra as rochas. Cando se quixo dar conta era día. Perdera a noción do tempo. Os seus ollos fixos no mar abstraerano da realidade, repasando os derradeiros 5 anos con ela, cómo se coñeceran, cómo el se aproximara a ela e a conquistara, as primeiras citas, a mudanza a un piso máis grande para poder vivir xuntos, as noites tranquilas xuntos, as risas...todo quedaba tan lonxe, tan lonxe...