000.0

a banda sonora da nosa vida non ten melodia.
é un continuo exercicio de improvisación
onde os instrumentos experimentan sons imposibles.
enroscados nunha danza silenciosa
rexeitamos a realidade que non invade, corroe.

tabilhona

opa hostil

enténdome como forma extensible do apocalipse crítico.

pegadas dunha inexistencia.
suma finita de vidas que analizo coa lente dos ontes.

ronqueiro que adapta seus dentes aos regos dos abrigos que albergo.

son a exiliada de min mesma,
a muller que non ten ollos pero aínda pode ver.
unha loba desorientada que brinca sobre ela mesma na pesquisa da tribo.

o coiro curtíuseme coas bágoas de todas as horas sen medo,
coa fricción duns dedos que viven a quince mil quilómetros, dentro de min.

aproximación dun léxico pobre e ermo que non precisa máis para expresarse.

eva méndez doroxo

386

odieinte,
aínda te odio.
podería conxugar o verbo en todas as súas formas
pero non mudaria a esencia do que sinto.

ollo teu reflexo,
contemplo as letras impresas na miña dermis e ruxo.

émito o son das bestas féridas de morte que atravesan o deserto de rochas.
cónsumome na irracionalidade dunha inexplicación orgánica.

no mesmo punto onde os pronomes ferven intrépidos
érgome esquecida na túa boca,
odiandote...

eva méndez doroxo

compromisos

percórrido polo xélido sabor a ferro,
cedo a opresión da túa lingua.
víbora constrictor que me estrangula con cada verba impronunciada.

asesinado polo medo ao sufrimento
intentas berrar dende o meu neal funerario.
cosinche os beizos coa indiferencia,
agochado entre as plumas do meu corpo quente,
fuxes correndo.

eva méndez doroxo

interferencias 8.0

mestúrasme co cheiro fétido dos teus pensamentos.
aniquilas cada átomo de min na túa pel.
son can de presa na pesquisa do rastro.
anxo con ás de diaño
que é imposible esquivar.

penetro nos soños profundos da idade inocencia.
rastreo o zume inexplorado do teu corpo.
_lambo os dedos despois de testarte.
inxenuidade rachada
no acto vandálico da miña lingua.

eva méndez doroxo

filo-café o xoves

na garganta do silencio + info.

arco 3.4

pousa a lingua nos órganos que me comprenden
e faime exhalar a vida.

suprimeme,
faime xemir na espera.

recólle os bocados alleos
e régame cos fluídos da morte.



eva méndez doroxo

resurrección

esta noite penetras na miña sustancia
para envenenarme de ti.

corrompes cada célula coa incertidume
do pracer alongado por unha espera ficticia.

miñas membranas dilátanse coa sensualidade
da serpe hipnótica que se rinde ao son da túa flauta.

suprimidos os signos de puntuación
só quedamos nós:
sólidos que se transforman.
agónicos, contídos, quentes.

eva méndez doroxo

morfose

corpos trenzados a ferro.
unión perfecta da eternidade finita.
execución da sexualidade amorfa dun ser mediocre,
que precisa seu reflexo etereo nos seres informes.

somos execución sistemática de impulsos electromagnéticos.
unha píldora de caos fainos ser libres dentro da negación positiva.

médranme extensións fractarias nas pernas.
sorprendo a cada un dos ollos que me miran dende a indiferencia absurda
de vidas cheas de orden.

son calcetins verdes con puntos vermellos.
incomprensión comprendida.
persoaxes inventados dunha historia que remata antes de ter comenzo.

eso é máis do que ves hoxe dende a túa comodidade abstracta
de internauta anónimo.

tabilhona

amosando

coa ingrávida forma do oito,
desaparezo.
respiro en segredo o fume doutras vidas.
animalario que me colecciona,
pendurado dunha agulla do cú rubio.

reparto intensidade nun mundo preparado para a mediocirdade.
soidade na que afondar ata atopar a cama.
sachados os ollos por medos alleos,
medran odios incomprensíbles na sinceridade dos actos.

eva méndez doroxo

árame

prendida nos teus beizos
déixome caer ao abismo.
penetrar no mundo dos xemidos silenciosos,
para deslizarnos exhaustos o un no outro.

conteis o alento para que non sinta
teus músculos inertes dentro de min.

suspendida nun abrazo fantasma,
reméxome inquieta,
con medo de abrir os ollos
e atoparte disecado nas páxinas que me conteñen.

eva méndez doroxo

intrinseca

ollei para min atónita sen ver nada.
corrixín as letras e redefinín parámetros.
lentes novamente axustadas,
pero novamente nada.

contrariedade evolutiva,
na que é imposible atopar unha referencia coñecida.

aprendín a verme,
así, neste estado gasoso.
suspendida por imperceptibles teixidos,
sons descoñecidos,
unha natureza morta na que atoparme.

eva méndez doroxo

mesmamente eu

desaparezo na simetria imperfecta dos adoquins.
sintonizando no dial algunha lembranza do que fun,
perdóme no timbrar intenso dun teléfone imposible.

doe a cabeza.
intensa e interminablemente,
só para anunciarme que sigo viva.

desexo inventar un idioma no que os sons vibren,
rexenerando as conexions deste vello corazón canso de latexar.

son a infatigable muller esquelete,
filla da morte,
casada coa vida,
corrompida por o amor ao brilo do salitre.

eva méndez doroxo

consecutivamente

dimensión descoñecida pola que desprazarte.
un recuncho nas lembranzas da mau.
non sei en que parte do camín decidín que non era utópica.
unha mañá mollei os ollos na inmensidade dunha onda electromagnética
e desaparecín da etereidade que me unia a ti.

eva méndez doroxo

conteño o alento para non respirarte.
tézote con dedos de araña,
para perderme nas lembranzas.

cachelos

centrífuga e erronea, accedo a ti.
acaricio a liña deserta na que me abandoache.
non alento.
morta e suspendida na fríaldade dos silencios, sóñote.

es a vella das papas que alumea co seu cu o meu camin,
pero as herbas dispersan túa luz,
non te vexo.

discípula predilecta das fouces dos predadores,
pérdome nunha néboa que non é máis cas bágoas dos ontes.

eva méndez doroxo