quinta-feira, novembro 27

na cadea ano 1001

Atópome atrapada na infinita soidade amorterada coas bágoas das lembranzas que esquezo.
Non son quen hoxe de erguer este corpo salitre e escamas.
Conseguín ser boa na observación abstracta dunha realidade que non me pertence, un mundo que me é alleo, no que non podo penetrar as agochadas e que non me permite existir como individuo.
Non formo parte da colectividade transmutada, nin son un ser evolucionado vido doutro planeta. Máis existo tras a alteración da neve, tras a filtración solar e as palabras todas.
Aínda que non me vexas, aínda que conseguiras esquecer todas as branduras do meu corpo, sigo respirando ancorada a unha máquina de oxíxeno que algún día, espero, me faga libre.
Pouso os dedos indómitos sobre a electricidade que aínda me abrangue toda.
Renumero as posibilidades de camiñar con meus pes descalzos o espacio infinito entre os neutrons orbitantes.
Pero quedo quieta.
Sempre quedo inmóbil, aterrada polo frío que conxela as árbores da memoria. As cápsulas de alimento que me suministro, aínda hoxe, para non pensar que son unha musa mutilada, un ser antagónico, unha hiperrealidade en forma de boneca.
Supoño que non me entendes, que non vas conseguir descifrarme na cadea numérica.
Pretendo simplemente arranxar miña fuxida, escapar desta telaraña algorítmica e penetrar no presente.

eva méndez doroxo

quarta-feira, novembro 26

lembrandome

Ayer por la noche nos enredamos en la magia, preludio de un despertar al que robarle a caladas tu intenso aroma.
Siento aún tu cuerpo cálido, suave y dulce entre mis manos, mis papilas rezuman los sabores de la ausencia.
Al contacto con el paladar mi lengua llena la mente de sabores amargos en los que también apareces, me estremezco, un escalofrío recorre mi espina dorsal hasta perderse en los recuerdos.
No alcanzo a soñar otro momento de pequeñas cosas eternas que se vaporizan bajo los primeros rayos de Sol, sobre la almohada.
Te recorro.
Aún mantengo la boca cerrada expirandote en reposadas caladas con las que embriagarme de ti.


Onte a noite enredámonos na maxia, preludio dun espertar ao que roubarle caladas de teu intenso aroma.
Sinto teu corpo cálido, suave e doce aínda entre miñas maus, miñas papila rezuman os sabores da ausencia.
O contacto do padal na miña lingua enche a mente de sabores amargos nos que tamén apareces, tremo, un calfrio percorre meu espiñazo ata perderse nas lembranzas.
Non podo soñar outro momento de pequenas cousas eternas que se vaporizan baixo os primeiros raios de Sol, sobre a almofada.
Percórrote.
Teño aínda a boca pechada, expírote pousando as caladas para seguer bébeda de ti.


eva méndez doroxo
sempre con agarimo a quen me aporta pensamentos

terça-feira, novembro 25

tormentas

o sentido da mau aberta,
de cinco dedos sobre miña brancura,
das unllas crabadas entro oso e carne,
non é o significado absurdo da nostalxia?

interpólome na suturación do rexistro aritmético.
as ordes escritas transmutadas e espidas de sentido.
a neurosis dunha muller aterrada,
atada aos crabos de lume que atesouran as veciñas.
nomearte non podo, esquecer unha hora non vivida aínda,
Morgan: - quen é o que sube polas tiseiras sen cortar a pel?
Bibiana:- non comprendo o rúido que me estremece.
Morgan:

os dialogos sen sentido, a dor de cabeza, a delirante superficie alquitranada na que escapamos de nós mesmos incesablemente, ordeando alguns pensamentos difusos.

tabilhona.

domingo, novembro 16

conspiración 007

es o que me obserba pola janela,
o morador do inferno.
a presencia abstracta que acontece,
que interroga.

non entendo os teus xestos canibales tras as cortinas,
pero sínto o medo na miña caluga cando esmoreces.
toco as pezas con cuidado,
vixílanme.
deixoche mensaxes codificados para que teus lentes de titanio esbaren pola miña pel.

eva méndez doroxo

sábado, novembro 15

Químico Valiente

Los dedos se deslizaron por las tersas cuerdas de la guitarra arrancándoles el sonido del recuerdo.
La vibración sobre su piel le inundaba el cuerpo de olores, sabores, sensaciones antaño vividas que deseaban salir y desordenar la habitación de nuevo.
La voz dulce desgarraba el aire oblígandole a separar sus dedos de aquel cuerpo lacado de mujer que lo estremecía y le hacia vivir.
Los días trancurrían ausentes hasta el instante en que sus cuerpos se unian y eran un sólo y monotono motor lejos de la urbe, el cemento, los hierros...Sólo el sonido del mar, el repicar de los cocos chocando entre ellos y el susurro de las hojas de los árboles eran aceptados en la banda para evocar todo el almízcle y anis de una vida sin sentido lejos del único tambor que bombeaba felicidad e esa postal paradisiaca: Ella.

eva méndez doroxo

dedicado con cariño, gracias por el texto.

quinta-feira, novembro 13

alteracions de vida 2

son a musa mutilada nos silencios.
apresúrome a arrastrar meus muñóns de ar e xeo.

comunicamos por medio das ausencias entrelazadas,
mensaxes abruptas penduradas dos cantís de nosos corpos alienados.

mutamos de forma para atoparnos baixo o lúar impuros e doces.
agarimar cada anaco de pel cicatrizada, inmunizada de nós.

saberte ocúpame demasiado espacio nesta existencia de morte.
non terte enche toda a distancia entre miñas células mortais.
esquecerte...única liberación mutante.

eva méndez doroxo

quarta-feira, novembro 12

alteración da vida 1

son, aínda, a folla que treme en teu alento ausente,
na mordedura que enche de veleno a separación entre a dermis e a realidade carente de sentido.

carretamos os mortos nas costas pero non divisamos nosos corpos espidos tras a celosia de papel de arroz que nos separa.

funme, aínda son ida,
non controlo a temporalidade,
vivo nun auspicioso pasado que me conmove.

alargo sempre miñas mans baixo as sabas, buscando a humidade, o bater dun insólito corpo que me abrangue toda.

os eclipses transcurren e meus ollos miran túa intencionalidade oculta tras o máis espesos dos silencios.

eva méndez doroxo

quinta-feira, novembro 6

de xocolata

resigues a miña lingua de mel con teus terros de zucre.

subo túas escaleiras,
taconeo,
deixo caer o abrigo aos pes.

percorrín a rúa onde habitas,
a ventá na que murmuras,
unha cama na que non dormes.

persigues a brancura de meu leite engadindo canela,
presignamos o lume na cociña,
na cadeira tras o patio.

soamente torras cacao en meu ombeligo,
en miñas maus espantadas pousas túa cara queimada,
desfigurada memoria do recetario.

eva méndez doroxo

control

tormenta de sal nas pupilas dilatadas.

conmemoro cada minusculo detalle que a lembranza non aniquilou.

somníferos elaborados equilibran meus teixidos, non mano sangue.

escoito o silencio grabado nos oídos: ambulancia, martelo hidraulico, teu susurro.

non vas voltar a lerme,
quero que resigas as liñas escritas no teixido: pel.

transformachete en paixaro e escapache de min, non te atopo, non te busco.

sobresalir entre os señais de puntuación, beberme a salitre pupilar, encherme de ficción novamente.

eva méndez doroxo

nunha relación complicada

arríscome no fio cortante de teus brazos xeados:
abismos que se me cravan na intrínseca nostalxia de non terte.

desexo esmargar túa cabeza de agulla contra o chan,
romperche as dixitacions alteradas,
comer os teus anacos expandidos e suministrarche unha sobredose de dor.

excabar contra reloxo túas pupilas carbónicas,
explotarte mil veces sen protección algunha e que enchas as paredes brancas con túa salpicadura.

observar teus ciumes desfacer teus teixidos,
sorrir altiva dende a posición privilexiada da fumeira de lume.

eva méndez doroxo

alone

caenme as caricias sobre a marmorea temporalidade de araña.

sobrepasamos o número de veces posibles,
alongamos os dedos nunha xesticulación algorítmica de frustación.

somos neuróticos receptores de impulsos sedimentarios.

alá, nas noites en que os perfils de oxíxeno se disipan, penetro no solpor de teu ollar deserto,
esquezo o significado,
a imaxe borrada do entendemento.

fuxo na mazadura dunha corporeidade que nos absorbe.
síntote na enrredadura doutras peles,
nas rabuñaduras de mil cabelos que tecen inógnitas no ser salvaxe que te alberga.

agardo.
son esfinxe de sal.
caen os agarimos por miña pel de novembro.

eva méndez doroxo

Free Counter and Web Stats