quarta-feira, dezembro 30

na barra

os sabores ábrense paso,
penetran os nódulos da lingua,
degradados pola amilasa mergúllanse en nós.

fúndense contra o padal,
expándese na cabidade bucal.

trituro os anacos que os conteñen,
exploro as formas dentro de min.

dilato as pupilas ao ser penetrada por eles.
pecho os ollos e materializo o baile ritual:

- éxplaianse as texturas salvaxes,
o irrecoñecible dá paso ao xiculate negro, amargo,
con indicios dunha vida pasada, inúndome nas froitas xugosas do xardín silvestre.

en éxtase agardo ser novamente invadida por eles.

eva méndez doroxo

tartaleta de nadal

bátote,
rebosan por entre meus dedos os ingredientes mornos.
ela, a boca que non comprende, debóranos.
doe a gorxa ao tragar o veleno que nos suministra.
indefensa e dócil cociño, unha vez máis, para nós.
apártolle a boca, achego a túa.
derreto teus ollos no lume,
moo a fariña dos ósos,
cociño os anacos que quedan de nós.

bátonos.

eva méndez doroxo

escoitando guy farley

et remeno,
rebosen per entre els meus dits els ingredients tebis.
ella, la boca que no ens compren, ens debora.
fa mal la gola al empassar el verí que ens suministre.
indefensa i dócil cuino, un cop més, per nosaltres.
li en retiro la boca, m'apropo la teva.
derreteixo els teus ulls al foc,
molc la farina dels ossos,
cuino els bocins que queden de nosaltres.

ens remeno.


escoltant guy farley

vampiros no deserto 1

deambulo polo deserto da incerteza.
aquel no que un dia afondei as maus pesquisando auga, atopándote a ti,
espido baixo a area, cuberto do salitre doutras vidas.

sedenta busquei túas humidades para me fundir nelas,
arrinqueinche o sal con meus dedos,
escarbeinte coas unllas rachonentas.

petreo agardaches miña necesidade de ti,
inmóbil deixácheste chuchar a vida toda.
abandoite baixo o sol,
na túa tumba violada,
para que prendeses e, así, esquecerme do sinxelo que foi tomarte.

eva méndez doroxo

terça-feira, dezembro 15

lamber os dedos

retrovar-nos inmersos en l'inmensitat dels llençols,
apropant l'alé a la pell enyorada,
gaudint de totes les prohibicions analíticas de tots dos.

eva méndez doroxo

quarta-feira, dezembro 9

títols que em regales

soan teus beizos en miña pel espida.
morren os agarimos nas olladas que se pechan.
tremen os músculos baixo a tela.
percorro o sorriso de xenxibre coa lingua de mel,
derreténdome en cada volta, exhalo o teu nome.

as miñas pernas contéñente entre os dentes impronúnciote.
sinto as meixelas arder baixo a pel cuberta de nós,
criaturas nocturnas enroscadas na diurnidade dun agarimo.
túa, por sempre, racho en mil anacos.

eva méndez doroxo

segunda-feira, novembro 30

winter, apologise

retorna a neve nas pupilas das nosas lembranzas.
teus beizos,
o bico do meu peito recornando o cheiro a herba seca.
toco a invisibilidade na que mudamos,
sinto terte esquecido,
desexo atoparte novamente caendo, xeandome os ollos.

eva méndez doroxo

quarta-feira, novembro 25

IV Illas Sisargas

A obra A Muller Dormida, conxunto de poemas que participaron no concurso Illas Sisargas, veñen a darme a boa nova de ser premiados!!

domingo, novembro 15

de coco 3002

Pretendo mollar os beizos no mel que compón os teus silencios.
Mergullarme na tenrura da distancia, abrigándome coa túa indiferencia.
Suprimíches a suavidade do meu ser para non terme atida.
Incomprendín que NON estás.
Aseméllote nas risas furtivas dos nenos.
Transformeinme en ar para poder atoparte axiña, máis non te vexo.
En min estás, nestas liñas, en cada bagoa que escorre pola necesidade das túas caricias.
Lembro que non te soñei polas marcas invisibles dos meus desexos. Elas son o que queda de nós.

eva méndez doroxo

Pretenc mullar els llavis en la mel que composa els teus silencis.
Submergir-me en la tendreça de la distancia, abrigant-me amb la teva indiferencia.
Has suprimit la suavitat del meu ésser per no tenir-me retinguda.
He incomprés que NO hi ets.
T'asimilo en els riures dels nens.
M'he transformat en aire per poder trobar-te ràpid, però no et veig.
Ets en mi, en aquestes lineas, en cada llàgrima que escorre per la necessitat de les teves caricies.
Recordo que no t'he pas somiat per les marques invisibles dels meus desitjos. Elles són el que queda de nosaltres.

de xenxibre 3001

Son escapista.
Licenzada en técnicas de desaparición.
Doctora en invisibilidade e con Cátedra no arte de non existir.

Ti habitas nos meus momentos. Nos intres que non existo.
E faiste etereo na ralidade, cando preciso excusarme, cando non te teño.
Mostreinme salvaxe un dia, pero invisible para poder tocarte.

eva méndez doroxo

Sóc escapista.
Llicenciada en tècniques de desaparició.
Doctora en invisibilitat i amb Càtedra en l'art de no existir.

Tú habites en els meus moments. Els espais en que no existeixo.
I et fas eteri en la realitat, quan necessito excusar-me, quan no et tinc.
Em vaig mostrar salvatge un dia, però invisible per poder tocar-te.

galetas de gengibre 1001

Necesito que me soñes.
Que todavía, aínda, me creas entre a pel e a tela.
Preciso ca humidade che encha a gorxa de desexo,
que imaxines a posibilidade, ficción, de terme na túa boca.

É imprescindible que adores a feitura da miña sombra dibuixando un sorriso nas túas maus.
Considero que non existe outro xeito de reterme.

eva méndez doroxo

Necessito que em sommiïs.
Que a més a més, encara em creguis entre ta pell i la tela.
Preciso que l'humitat t'ompli la gol·la de desitg,
que imaginis la possibilitat, ficció, de tenir-me a ta boca.
És imprescindible que adoris la forma de la meva ombra dibuixant un somrriure entre tes mans.
Consider que no existeix altre mode de retenir-me.

quinta-feira, novembro 5

trufa con galeta

quente me escorre o sangue por entre as queixadas.
noutrora os dedos pernoctadores, inmersos no xenxibre dos meus peitos, atravesaron-nos.
compoño a badalada anterior a unha subalternabilidade astral,
cómote coa deliciosa textura do quente.

sabesme depredadora alerta, baixo o luar, óllasme impasible,
agardas a comunión de nosas miserias en fatídica danza premonitoria.

escorreste, quente, polo fluir do meu ser.

eva méndez doroxo

quinta-feira, outubro 22

anacos

avanzo polo mundo espida,
sen remordementos que escondan os peitos,
coas medias no rastro amosando o sentimento.

exivo a miña pel orgullosa,
chea de marcas, chea de terra.
o sangue escorre polas meixelas surcando os cráteres do tempo nelas.

mostro meus membros mutilados por banquetes alleos.
sigo sendo a concubina da morte,
a amante dos desesperados,
o berro das suicidas.

eva méndez doroxo

terça-feira, outubro 13

grans de café

navegamos entre a indiferencia e o absurdo,
preposicións coherentes nas que guardar 3gramos de nós.
sospeitamos das sobras que tinguen o inconformismo axitado das personalidades.
seres nocturnos que agardan agochados un agarimo inquedo.
respertando os silencios ollamos a profundidade do azul,
xusto antes de saltar sobre a austeridade dun ollar descoñecido.

eva méndez doroxo

suicidio feminino

todas nós, poetas suicidas, despertas na noite, impasibles ao frío,
escribimos a dor nás páxinas,
a paixón entre os versos, eles, os fillos das mortas.
unhas gotas de lume entre o poema e vida.

somos as suicidas dunha historia, a nosa,
dunha traxedia, a humana,
dunha incongruencia: a existencia toda.

estamos en constante caída libre, contra un chan inalcanzable,
sen saber se ao fin atoparemos esa morte anhelada, buscada, desexada, finalmente atopada.

eva méndez doroxo

totes nosaltres, poetes suicides, despertes en la nit, impassibles al fred,
escribim el dolor a les pàgines,
la passió entre els versos, ells, els fills de les mortes.
unes gotes de foc entre el poema i la vida.

som les suicides d'una història, la nostra,
d'una tragedia, la humana,
d'una incongruència: tota l'existència.

estem en constant caiguda lliure, contra un sól inabastable,
sense saber si a la fi ens trobarem amb la mort anhelada, cercada, desitjada, finalment trobada.

quarta-feira, outubro 7

abolición de min

hoxe desfigurei a cara.
córtaronme 14 pares de ollos,
diseccionáronme en linguas descoñecidas.

estiven inmóbil no linchamento,
descuartizada por orde alfábetico,
depositada en catro frascos.
no éter seguín ardendo, configurando o discurso.

a absolución non deu chegado,
a profundidade do gris tornouse densa de máis.
os dedos aturuxados berraron os dias de frores, agarimos, represión.

desfigurei a cara,
amputei os brazos,
baleireinme de órganos e teixidos.

conservando a verba alcei o paso.
descontruida a partir da nada,
construida dende o eu,
sigo hoxe desfigurándome a cara.

eva méndez doroxo

domingo, outubro 4

reconstruindo 000.0

consumida na traseira agárdote.
non son o xesto andróxino que esperas.
compóñome de particulas de medo.

frente ao espello áchote.
espida, branca, sangrante.
Daesa de les hores baixes.
altiva e desafiante óllasme.
agochada sobre miñas branduras esquivo túa arrogancia, noutrora amada.

consumida na traseira, agardo.

eva méndez doroxo

sexta-feira, outubro 2

orixes

respírame na combustión das personalidades.
ardo por ser aspirada.
os teus teixidos humídos acóllenme na dúbida.
son demasiado densa para chegar aos teus órganos motor.
o peso oprímenos,
peto contra as paredes do teu tórax,
axítome nesta nova forma de tomarte.

eva méndez doroxo

terça-feira, setembro 29

in-audito

chámame larpeira por fundir meu fudiño no zucre que te compón.
castra cada segundo anterior-posterior-ausente que dignifica o motor que nos achega.
máis non me negues nunca,
non suprimas a eséncia,
non pretendas ser outra.

existimos no intercambio carnívoro de nosas necesidades víricas.
co medo enganchado a un corpo que non nos pertence, que endexamáis será noso.

chámame larpeira e corre, tras do lume, caramelizarte en meus beizos.

eva méndez doroxo

horas

levito no reflexo do teu ollar.
os teixidos evapóranse baixo nosas linguas,
conductos inexplorados para os vehículos das maus.

acaricio as prohibicións,
parámetros sen fin nos cos meus dedos se perden pre atoparte inmóbil ao final deles.
o nerviosismo supúraseme na pel,
mentres, ti, eclíptico derramas túa inconciencia sobre meu vagar.

eva méndez doroxo

pequenas doses

no trobo la resposta dins l'univers eteri que em reprèn com si fos una fada a disseccionar sota l'atenta mirada del col·leccionista d'insectes.
m'obren el pit per extreure'n l'insignificança.
la pressió sobre els meus músculs es fa insuportable i esclato en un milió doscents mil bocins de mi mateixa.
l'essència d'una dona és la fórmula matemàtica que s'extreu d'esprémer cada una de les inquietuds de la seva historia.
l'obsessió de l'ésser humà no és més que l'indiferencia absoluta.
la manca d'identitat,
comunico la meva imperfecció als ulls científics que analitzen l'alteració rítmica de les meves constants.
sóc l'eficiència absoluta de la gravetat humana, la extrapolació del caos, la paraula no inventada.

eva méndez doroxo

segunda-feira, setembro 28

cortar-pegar

arrinquein os ollos.
marchei espida.
conducir o mar baixo os pes.
suspirar, angorde, a derradeira nota fosforescente.
tócasme dende a irrealidade dos ollos sangrantes en miñas maus de seda.

tabilhona

sexta-feira, setembro 18

medo

apodéraste dos meus teixidos acuosos.

quero pechar os ollos.
sentir ca miña corporeidade se funde co irreal.
non voltar a ser eu.

desexo cos pedazos do pasado,
a impresión irracional de experiencias se borre.

morro para non sentirte en min,
obrigada a alonxarte,
aparto as lembranzas e cuspo indiferencia.
ansias de non terte coñecido.

aínda así estás,
es.
existes en todas as células que me compoñen, na memoria xenética da arquitectura toda.

escapar de ti é a deconstrucción da existencia,
retroceder en e sobre min para impregnarme de descoñecemento: sabia sagrada que fervendo anhelo.

eva méndez doroxo

quarta-feira, setembro 2

alteracions: para cuarteto de corta

engulidos polas baleas subterráneas trasladámonos.
movementos tácitos,
pequena regurxitación de personalides mornas.
ollámonos andróxinos,
esforzamos un sorrir: herencia directa dunha amizade ilusoria.
sorprendémonos entre as costelas férreas das baleas que nos conteñen.
o son metálico dos dentes expirando un cántico premortuorio.
nós dentro delas,
iluminados coa decadente luz do pasado,
mármoreas estatuas,
esqueletes psicolóxicos dunha época.

vexo o ollo brilar alén de min,
respiro ingrávida unha conciencia que me é allea,
sei que un dia voltarei a ter o sol quente entre meus dedos, sen queimar-me...

inspiro o fin.

eva méndez doroxo

quinta-feira, agosto 6

variación esquizo 15

tórnome poo na ausencia de ti.
corrómpome coa incertidume do silencio eufórico, da mistura do absurdo.
son estatua de sal cando non me percorres coas túas inquedanzas.
teus sentidos trópicos de necesidade abstracta, de curiosidade infinita, explóranme, inxenuos, en aquelarre orgásmico dos sentidos.
fundidos co son dos latexos enredamonos na crítica do que significábamos.

morro sen pensarte, e sen pensarte vivo na esquizofrenia absoluta de non terte e terte,
na negación negada que se fai inversa e afonda no medio do senso do cadaver no que me convirto sen ti, fugada.

eva méndez doroxo

segunda-feira, agosto 3

vacances

oculta entre teus dedos desprázome pola humidade dun sentido ausente.
as caricias reprimen os impulsos salvaxes de mergullarme no sangue,
na impunidade abstracta que me habita mentras te leo co's meus beizos perto da túa pel,
caligrafía algorítmica alcanzable tan só pola mutación do infinito.

entre a inversidade tanxente das palpitacións numéricas aparezo,
formando cuadros clínicos descatalogados,
artellando futuras formas de axentes estériles nos que investigar,
suprimo a verdade cos impulsos dun dedo arrincado á civilización.

eva méndez doroxo

quinta-feira, julho 16

termitas sociais.

son o erro insuprimible.

deixome caer pero non peto contra o chan,
meus miolos non decoran o asfalto hipócrita que me rodea.

torneinme musa dos mortos,
princesa furtiva de olladas que desgarran a pel.

non me concibo sen ti.

perdín a capacidade lóxica de resposta ante o peligro.
agárrome aférrime aos paus de ferro,
non me deixo caer,
agardo eses diminutos dentes que me deborar alongando a dor de non ser.

eva méndez doroxo

quarta-feira, julho 15

descontruíndo-nos

surfeo polo cantil da cordura, xogando no fío da navalla, na estrada sen liñas.
completas a ausencia de reflexión.

tumbada a ezquerda de min mesma vexo o reflexo do que fun.
unha muller compensada,
duas pernas lónxe do peito circular.

teño dous botons metálicos por ollos,
contemplo o ruído,
vexoo pasar,
acaricio a súa rugosidade profunda,
resgo a vida coa impronunciable verba que me separa de min.

sorbo o alimento líquido,
a velocidade textil rómpeme os matices.

son uns beizos cosidos,
a furia contida nos cantís da humanidade.

eva méndez doroxo

segunda-feira, julho 13

torturas de luz 1.0

trasmutación xenética das necesidades.
práctica eterea na que se mergullar con total ausencia de medo.
compromiso abstracto no que se sentar,
do outro lado,
luz

____: son ininterpretable. contacto eufórico presexual no que nos esquecemos de sentir.

- quixen dicir que non entendo, pero véxote: es transparente.-

todas e cada unha das partículas que compoñen a mente son organismos autónomos que reinterpretan os pensamentos.

_____: sinerxias coherentes. momento previo á luz.

tortúrame coa indiferencia que propois nos dialogos de silencio.
tórname musa pendurada na imaxinación de teus dedos.
faime xemir,
remexerme no irreal para sentirme viva novamente.

alónxaste de min a cada instante,
téñote entre meus beizos,
apreto os dentes fundíndote co sangue que mana cara adentro, na profundidade do ser que nos contén; atrapados.
atravésame mil veces coas falanxes ausentes de carne.
deixame convertir esta incredulidade no son previo á composición da simetria universal,
transportame naufraga de recionalidade.


eva méndez doroxo

segunda-feira, julho 6

entre horas

mollo.

as notas estornudan nos miolos,
derrétenme o sentido,
corrómpen a eternidade; o silencio.

mollo...

tabilhona.

quinta-feira, junho 25

fibras xx9

mudei a pel,
foi unha nova metamorfose,
unha viaxe ao fondo dos fluidos para desprenderme das ás atrofiadas.

mergullada na incomunicación orgánica afondei,
parou o son.
ingrávida e hipercalórica caín na profundidade do que non coñezo: a morte.

fun suprimida dende o teclado,
enterrada dende as bágoas,
esquecida máis aló do recoñecible.

tapáronme a boca,
encherónme o corpo de ferruxe.

envolta na ignorancia e crida na non respiración,
absorvin sabiduria,
comín vosos excrementos,
acumulei a forza do insecto e rachei as capas que me protexían.

tropezo co meu cadáver,
non lembro as miñas outras vidas,
sei delas polas tatuaxes da pel que abandono,
señaís inequívocas de que vivín noutras épocas.

surxín da complicidade do proceso,
completei o meu abdomen,
a miña transparencia texturizada e un organismo simple co que moverme na contemporaneidade.

eva méndez doroxo

he mudat de pell,
ha estat una nova metamorfosis,
un viatge al fons dels fluxes per despéndre'm de les ales atrofiades.

submergida en l'incomunicació orgànica m'he enfonsat,
el só ha parat.
ingràvida i hipercalòrica he caigut en la profunditat del que no conec: la mort.

he estat suprimida des del teclat,
enterrada des de les llàgrimes,
oblidada més enllà del que es pot reconeixer.

em van tapar la boca,
em van omplir el cos d'òxid.

envolta en l'ignorancia i creguda en la no respiració,
vaig absorvir sabiduria,
vaig menjar el vostres excrements,
he acumulat la força de l'insecte, trencant les capes que em protegien.

ensopego amb el meu cadàver,
no recordo les meves altres vides,
sé de la seva existencia pels tatuatges de la pell que abandono,
senyals inequívoques d'haver viscut altres époques.

he surgit de la complexitat del procés,
he completat el meu abdomen,
la meva transparencia texturitzada i un organisme simple amb el que moure'm en la conteporaneitat.

terça-feira, junho 16

tormentos

non teño conciencia de aprender.

composicións sen sentido aturdenme na obliga de vomitar o mundo de letras, pero non escribir.

paso os dias ollando o blanco.
deborando as liñas diminutas de insectos que me transfiren saber,
ou eran dúbidas?.

nunca reflexionada,
sempre no impulso quente do sangue que mana por beizos sedentos.

aburrida,
incomprendida,
desmemoriada nun futuro que me repele, sen pasado ao que referirme, sen conciencia de presente.

soan as luces coa estridencia dos pensamentos: bonobos fornicando, relacionados na pansexualidade que acontece unha ferramenta social que non somos capaces de descifrar.

afondo no blanco.
durmo.

sen grandes pretensións escribo uns puntos suspensivos nun formato codificado.
comunicamos?_

tabilhona.

sexta-feira, junho 5

na oscuridade do ser

técesme na licuosidade dun agarimo impronunciado.
mergullados no desalento dos laberintos de pel deboramos os latexos,
incomprensibles batémonos baixo a mirada atenta dos insectos noctúrnos,
carroñeiros que esperan ca desesperación se apodere de nós.

un xemido contido penétranos os tímpanos,
esmáganos as linguas no fluir aterrador do solpor.
reflexase o lúar en nosas inmobilidades,
corrompémonos na textura afrodisiaca e deixamos cas efímeras coman nosos praceres.

eva méndez doroxo

terça-feira, junho 2

reflexións

coñecémonos cando o xeo empeza a derretirse,
cando as bagoas fluen cara a dentro enchendo os xeonllos de sal.

agarimos nun camiño queimado polo sol,
linguas entretecidas na oblicuidade dun pensamento clandestino.

fuxes de min, como fuxín eu durante tanto tempo.
alónxaste tras a fumeira da respiración contida,
do medo e da indecisión.
es un naufrago que non afonda porque baixo os pes ten pedras,
pero sigo sendo invisible, marmorea e eterna disfunción visual.

eva méndez doroxo

ens vam conèixer quan el gel comença a fondres,
quan les llàgrimes flueixen cap a dins omplint els genolls de sal.

caricies en un camí cremat pel sol,
llengues entreteixides en l'oblicuitat d'un pensament clandestí.

fuigs de mi, com he fuigit jo durant tant de temps.
t'allunyes rera el fum de la respiració continguda,
la por i l'indecisió.
ets un nàufrag que no s'enfonsa perque sota els peus té pedres,
però segueixo sent invisible, marmórea i eterna disfunció visual.

acortando distancias coa morte

precipítome á profundidade dun agarimo que me é alleo.
deslízome polo fío da navalla da incomprensión: absurdo boneco que me ollea, sorrindo, dende a comodidade do inanimado.

preferín morrer na loita,
no dinamismo da esencia,
antes que vivir eterna, adorada e pétrea nuns beizos descoñecidos.

eva méndez doroxo

quarta-feira, maio 27

poeticas e eròticas 2º parte

Aquí deixo un enlace para que disfrutedes do recital do pasado martes.

eròticas na xina.

sexta-feira, maio 22

PERFORMANCE PARA OS SENTIDOS (2º parte)



As verbas policromaticas encherannos os sentidos mergullándonos en paisaxes descoñecidos/coñecidos, da mau de Alba Rubio, Ana Escourio e Eu mesma.

Tamén imos contar coa explosión de sutileza dos grafitos de Ilaria Sgrigna creados este domingo e que seguirán vestindonos cos seus trazos multicolor.

E como non coa mistura dalgunhas das máis sinxelas e suxerentes sorpresas que aconteceran ao longo este martes 26 de maio as 20,30h na Xina A.R.T., de Barcelona, dentro do ciclo O CATALIZADOR. e da Semana de Poesia de Barcelona.

Agardámosvos alí clausurar esta 2ª parte do MENÚ DEGUSTACIÓN.

terça-feira, maio 19

tartaruga amb maduixes

novamente fluo polo río-lume,
as túas verbas queimanme a gorxa,
desalentan a paixón.

derréteste na suavidade dun agarimo impronunciado,
baixo miñas xemas calóricas fundes túa polpa vigorosa.
somos aristócratas dos sabores,
os inauditos captores de sutileza.

abre un pouco máis a boca,
deixame entrar,
pousate en min e flue da necesidade mesma do incomprensible.

eva méndez doroxo

sábado, maio 16

Semana de Poesia de Bcn. Eva Méndez doRoxo &Co.

24 de maio actuamos con poemas meus na Xina Art, dentro do ciclo do Catalizador e da Semana de Poesia de Barcelona.

En breve máis detalles

quarta-feira, maio 6

comendo da pota

en función do incomprensible: desintégrome.
na corrupta levedade do ínfimo: conxelo o sentimento amor.
perdurar é retallar a cadea, sobrepasar o tempo, enfilar a indómita sensibilidade allea,
e despois dunha loita a vida ou vida, conseguir mudar a identidade, seguir no mundo subterráneo,
sobrepoñer a natureza orgánica ao lixo do corpo en descomposición.

quero saber o que pedín antes de me esquecer de min mesma.
faloume nun susurro,
dende o lonxano eco da memoria.
apareceu a figura dunha pantasma, un ser alado (o non iniciado podería confundir con un anxo).

o resumo da incerteza,
da dignidade do peón que deambula polos teixidos do noso cosmos,
non é máis c'unha parábola da existencia mesma,
un de-sincronismo, aforismo do absurdo: permancer.

eva méndez doroxo

quarta-feira, abril 29

con crema de espárragos

Xa ves, cando esperto, non estás aí: nin por riba, nin por baixo, nin ao meu carón, nin...
Fun unha incrédula ao pensar que seguirias abstracto, peredne e dócil nunha cama sen lados.
Erguindo a transparencia - da existencia analóxica-, formamos a concentricidade do medo.
Seguimos atrapados na inconsistencia, na precariedade do verbo.

As veces, olleo por riba da almofada, olisqueo o perfume do paso do tempo, revivo os momentos de extraño percorrer, como se a eternidade fose algo posible.
Pecho os ollos e transporto os dedos ao carón do teu alento, unha homenaxe ao deserto nestes dias de chuvia.

Afondo sen medo na disciplina canónica, na ordenanza das estatuas e o impasible estirar as sabas, pero non me axudan as tarefas a recontruir unha cama con bordes polos que caer xogando a escapar de ti.

eva méndez doroxo

terça-feira, abril 28

atrapada

desaparezo tras a negación.
teño que reinventarme peza a peza.

sen ti áchome perdida,
inconclusa.
borrador de min mesma.
quedei pendurando das letras.

aparento ser ingrávida,
orbito na inmensidade que nos separa,
o cosmos que nos achega.

aterezo baixo un sol de agosto prematuro,
e búscome quentar, nas verbas de teus beizos xeados.

eva méndez doroxo

terça-feira, abril 14

con gotas de ron

sorpréndome mecida polas túas oscilacións.
vampírica e inherte contemplo a suabidade do corpo.
subo ao máis profundo do ilóxico para deixarme caer sobre a tinta das túas costas.

cargas a indeferencia e dispárasme ao palpexo que cuspe sangue.
corrompo a dignidade eclesíastica,
furo no paixoal pecado da existencia,
arremeto contra min mesma na lingua que non consigue achegarnos.

somos criaturas salvaxes domesticadas nun tempo de incerteza.
desexo rabuñarme coas árbores,
desfacerme afogada no fondo das algas que coleccionas.
que me atopes baixo as uñas do esquecemento e resurxas, neptuno, do deserto desta soidade.

eva méndez doroxo

segunda-feira, abril 13

i

i sobretot desitjo que la nit no acabi per seguir somian-te.

eva méndez doroxo

non quero que me observes

As etiquetas que descoñezo son ferramentas das bocas que me xulgan. Atentas miradas caen sobre estes versos que afondan no mapa interno de ceros e uns no que cae a desesperación da que escrebe no soño interrumpido.
Somos navegantes planetarios, astronautas de mazá e plátano nun universo atemporal.

Cando creo ter descuberto todo, aparece na miña irrealidade a imaxen difuminada dun individuo sen corpo.

Hoxe cortei o pelo. Unha Sanson feminina. Unha musa desfigurada tras os leds númericos dunha interacción irracional.

Óllome no espello e agardo que unhas maus se deslicen pola miña cabeza calva, pola corteza montañosa desta pel espida que espera noctámbula un alento alleo para volver a brotar.

Suprimo a dulzura nos encontros. Mostro as cicatrices antigas, os tatuaxes aínda sangrantes e os dentes arrincados.
Eles non se espantan.
Aproxímanse crédulos. Lambes as feridas que amoso, acaricianme o pelo no chan.
Miran o obsceno e irreal, o oasis do seu deserto diario.

Recollo os cachos de min_a pel señalada, o que queda de pelo a dignidade, a soidade...
Contemplade a creación do ser que vive na coba, que oubea na noite e que molla os beizos na inmensidade das verbas.

eva méndez doroxo

quarta-feira, abril 8

catarse

m'arrossego per la teva rugositat eterea,
sonámbula e aínda bébeda.

as linguas percorren o territorio descoñecido,
a amputación practicada polo amante-lobo,
as letras impresas no marfil.

trememos ao unisono nunha desesperada dança combulsa.
rexistramos o prohibido, desgarrando a ilusión retinal.

t'enxampo i colecciono.

eva méndez doroxo

segunda-feira, março 30

composicions versionadas_1

tallada amb la finesa d'un ganivet de paper se'm obren les textures de l'ànima,
expiro la subtilesa d'una dona acorralada,
legítimament disseccionada, injustament jutjada.

tras o ollar do naufrago atopan o meu cadáver.
musa-mártir nacida do desconcerto e arrastrada polas correntes do ego.
mai he pogut explicar-me,
no he tingut temps de realitzar la més temerària de les accions: bicarte.

despullar-me davant la sala plena de monstres i deixar que se'm cruspeixin les pors.
sometida á cadea do silencio desaparezo tras o ollar do naufrago que me sabe real.

eva méndez doroxo

domingo, março 29

sospeitaba

foi como sentarse no xeo.
entrar nunha caixa de cartón.

derretéronsenos os beizos coas miradas hipócritas,
consumidos silencios entre susurros e nostalxias.

agardo a crítica fulminante que axilice a exérese,
atopar a masa empastada na parede e no chan.

suprimo calquer escena obscena da memoria,
neutralizo o gasto enerxético que me supón ollarte e empezo a esquecer.

non sei cuantas son as veces que rematein un verso con lembranzas,
con palabras de crital nun fondo diamantino,
nunha realidado fosfática na co protagonista mudaba unha vez máis de pel.

comprendo a miña incapacidade para relatar o absurdo,
para diseccionar o lipoma que me atravesa o peito.
tropezo unha vez máis con teus dedos de madeira,
túa viaxe incompleta ao un lugar chamado karsinov.

feito cachiños gardote nunha caixa de cartón que roubein no corte inglés.

tabilhona

quinta-feira, março 26

capturada

sigo viva.

seino porque a presión dos dedos faime xemir.
supuro líquido por todo o que antes era o meu corpo.
vexo meus miolos escorrerse pola baranda de ferro.

fun o maná dos corvos, vestidos de amarelo, que se apresuraron en recollerme do chan.

agárrome á cadea de verbas incomprensibles que reconstruen o meu cadro clínico,
a miña incomprensible e irritante maneira de represión vulgar.

ollo para os textos que se representan en imaxes dixitais,
aspiro o alento dunha recóndita rexión-mar, que chaman psicósis paranoide.

sinto como me apertan as descárregas de sal,
vomito os fluidos sanguineos na taza branco-nuclear.

desgarro a visión abrupta na que afondar miñas queixadas famélicas.
ordeo a este corpo desmembrado que execute un derradeiro esforzo para poder escapar.

invádeme a incertidume mentras olleo o meu cerebro no que semella unha mesa de operacións.
extírpanme as ás.
cósenme e deixanme seguir vivindo.

no reflexo do espello hai unha pelicula grabada,
é a única proba que teño: un dia quixen ser libre.

eva méndez doroxo

terça-feira, março 17

t'enyoro

els teus dits sabor cirera gaudint de la meva incongruencia.
m'arrossego per l'humitat dels pensaments antagònics,
més enllà de la solemnitat d'una hora prefixada, agardo.

mollo os beizos nas lembranzas e o chocolate amargo invádeme os poros.
sorbo a necesidade de ti,
relamo as palabras que pronunciamos a berros, t'enyoro.

espero que m'incloguis en les teves dinàmiques diurnes,
en l'espera de fondra'm sota un alé desconegut i unes mirades de pebre.

agardo mergullar miña desesperación na inmensidade oceanica do teu descoñecemento,
reprimir a diabolica circunferencia na que nos perdemos cada noite.

eva méndez doroxo

quinta-feira, março 5

Morte á Vida

Ocúpasme o espazo da realidade efímera na que falamos entre pementa carmesí, no resplandor que taladra as córneas.

Corrómpo a imaxinación cando te vexo erguido e metálico do outro lado do espello, contido por un parasol que filtra a chuvia.

O vexetal que nos habita empeza a secar, arríncanos a savia purpúrea da segunda pel, a que doe cando nos mesturamos na contradicción prohibida.

                                      _  Non podo recuperar o alento.

Conseguimos sobrevivir ao xeo, afondar nosas pernas de sal na auga fervendo e resistir os berros da morte.

Ímos arando a terra sangrante das íalmas femias. 

As tempas que arderon entre nós.

Compostas da memoria das que foron fundidas e deberodas, nós as que perduran no tempo.

eva méndez doroxo

terça-feira, março 3

inexistencia

encántame verte desaparecer.
pechar a porta,
apagar a luz,
desconectarte do internet.

encántame que tan só sexas a imaxe das lembranzas.
un adeus impronunciado,
o antagónico ser que resume a miña vida toda.

debezo cando escoito o teu nome noutros beizos,
cando as letras das cancións que non bailamos se filtran por entre as cortinas.

amo o xeito irónico que teis de pechar os ollos,
de pecharme as maus,
de arrincarme as bágoas.

suprimo o vértigo que me produce imaxinar verte,
cruzarnos na rúa,
atoparte ardente, contemporaneo, abstracto.

somos o froito da espera,
o inconforme,
aquelo que non acontence.

emerxes da verdadeira esencia do meu ser,
da profundidade toda na que bucear sen oxíxeno, sen lentes, sen traxe.

eva méndez doroxo

domingo, março 1

vodka

son o naufrago da noite.
a serea que fai petar os barcos nas rochas.
o mariñeiro que afonda.

busco a verdade na ignorancia dos que xulgan.
as linguas traspásanme a pel,
féndenme os ósos.

érgome famenta,
embolta dunha inocencia que atrae ao predador.
engúlenme os rumores,
hai quen cree coñecer o que pasa neste interior cheo de auga, sal e noite.

eva méndez doroxo

sexta-feira, fevereiro 20

Sorteando o futuro

Remexo o absurdo da miña existencia.
Recluída, entre os brazos leñosos dunha árbore a modo de gaiola, alongo os dedos para tocar a realidade prismática.
Percorro o asfalto con pes de sal, sorteando as chorcas de bágoas que borran as miñas pegádas. Dolorosa peregrinaxe á Meca do coñecemento, da sabiduria segreda, a que algunha mulleres recolectaron ao principio dos tempos.
No momento que saímos de Urano para trazarnos simétricas unha división correcta entre o descoñecido e o que non se debe compartir nos bosques de incertidume.

"o futuro é unha astronave que intentamos pilotar, non ten tempo, nin piedade, nin ten hora de chegar."

eva méndez doroxo

segunda-feira, fevereiro 16

Contraportada de min mesma

Invádeme o cheiro á hipocresia humana. Unha desagradable olor que se filtra polas fosas nasais e vai penetrando imparable nos meus teixidos, transformando as células virxes e saturando o meu cerebro.

Correspóndome con cada intuición polivalente e irritante. Non pretendo ser a indomable, xa non son Lilith, nin a inconformista, tampouco a virxe suicida. Son a indiferente e apática estación na que pararte a esperar o transporte que te achegue ao teu destín.

Albergo soños dentro deste corpo, pero o peso das contradiccions fíxome esquecer quen son, o meu nome sagrado.
A pesquisa deixoume sen forzas, pero descubrín que non son libre. Hai unha malgama de fíos entretecéndose ao meu redor, eu estou no centro, invisible e desmemoriada.
Repaso a listaxe de coñecemento para poder atopar a fisura pola que filtrarme e desaparecer.

O fanatismo imponse con firmeza na miña pel. Salto dun lugar chamado cama, ardo nas paixóns que descoñecen límites.

Refuxiada nuns beizos que aínda non coñezo, ou que esquecín con meu nome, pretendo escribir columnas de letras con sentido pictórico.
A beleza non está no que ollea, nin na sensibilidade do ca crea; está na memoria de quen pudo tocala.

Dámonos a mau, acto sistematico de peche, despedida, ausencia de agarimo, infortunio, hermetismo e seguridade absoluta de que as barreiras non foron traspasadas. Sorrimos hipócritas en xesto de amizade e seguimos camiños paralelos que as veces se cruzan.

¿Lembras o meu nome?.

eva méndez doroxo

sexta-feira, fevereiro 13

dor de barriga

desapareciches entre os vapores do meu corpo en combustión.
rastreo os mapas nos que deixaches pegadas, mais cando te avisto, desapareces.
ando á deriva, perdida nas latitudes dos teus dedos.

reprimo o abatimento funcional que me desplaça na tempesta de electrons,
somos máscaras neutras que se ollean dende a distancia da lembranza.
seguimos nosos rumbos inalterables ao cheiro das nosas bocas en dialogo horizontal.

eva méndez doroxo

segunda-feira, fevereiro 9

prácticas de tiro

na revolución dos dias arrastro as pegadas dun deserto de incerteça.
caçadora furtiva do infinito inferno,
no que alçarme sonámbula coas maus cheas de sangue.

tabilhona

quinta-feira, fevereiro 5

atérrame

as críticas. éncho a caveza delas. empezo o dialogo dende o silencio: escoito.
a respiración: - penetra nas cabidades duns oidos xordos,
mira para o lonxe. criatura sen pel na que mecerme-.
superpóñome a min mesma. eclíptica e surreal.

¿oiches meus pensamentos nalgún momento?

atérrame a idea de seguir apegada a uns dedos metálicos,
hiperconductores e ríxidos que suprimen a liberdade de expresión: o silencio.

momento algorítmico de deconstrucción real. pouso os pensamentos na distacia que nos atrae.
xestiono o movimento coa lentitude de quen quere ser descuberta.

eva méndez doroxo

terça-feira, fevereiro 3

XXX_1

coñecémonos na mentira.
fun a condesa furtiva que busca agarimos na noite.
es a oscuridade que brila antagonica e forte,
que me atrapa entre súas incertidumes.

adicta ao túa lembranza
mollo as meixelas de púrpura,
queimo os ollos ao sol,
esquezo que nunca fun túa.

eva méndez doroxo

xxxx

doeme a pel nas lembranzas de teus dedos.
sinto teus beizos de mel noutra boca,
engúleme a desesperación,
teño medo a perderme no laberinto dos recordos,
atravesar o rio do esquecemento e alonxarme de min mesma.

eva méndez doroxo

segunda-feira, fevereiro 2

trasposición

cando as bágoas se perden entre nós
mordo os beizos mestura de zucre e sal,
ardo na polución combustible que contén os nosos corpos,
xurdo noctámbula de entre a chuvia furtiva na que nos perdíamos.

eva méndez doroxo

terça-feira, janeiro 27

cuota hipotecaria

paso os dedos por entre a nostalxia da pre-historia,
entre eles quedan os cabelos tinguidos dunha época irreverente,
un lugar alleo no que ficar núa, desértica, esteril.

suprimíronme as ideas.

sinto, aínda, os electródos colados en min;
queimanme a pel,
penetran as miñas redes nerviosas: "tremer a conciencia adquirida e desaparecer".
na fuxida levácheste gran cantidade de min.

roubáronme a inocencia que inutilmente atesouraba,
a duplicidade armónica de atemporalidade na que medrei.
convertíronme na boneca hiperrealista que coleccionar,
a boca dourada que vomita irracionalidade,
a dos ollos pechos que traspasan a ialma orgánica do interlocutor.

emprégasme na espionaxe de ti mesmo,
no ritmo, intervalo, posible,
na descárrega algorítmica de electricidade controlada.

son a torturadora do inconciente,
o pesadelo do outro lado do espello.

non fuxo,
colada as membranas de goma as que me fixeches adicta,
só premer o botón podo,
anhelar a calurosa morte que me inmortaliza.

eva méndez doroxo

quarta-feira, janeiro 14

a princesa vampiro

na torpeza do erro surxo noctámbula,
xiro no eixe sincrónico da tortura sanguinea.
burlada, esnaquizada.
aniquilo calquer vestixio de incertidume,
abandono a calabera ritual.

eva méndez doroxo

terça-feira, janeiro 13

escarlata-s

estendo as ás no bosque sumerxido.
emerxo da separación das particulas de oxíxeno,
son a espiral alada que bica os beizos da morte.

o plancto résgame as plumas,
aberto o peito,
penetrada polas escarpadas voces dos que afunden a ánima na oscuridade.
ergo o voo prendendo escamas a meu bico,
amputado corpo do que escapar.

eva méndez doroxo

postales

penduro os anacos espidos dunha identidade que descubrín deserta.
na xesticulación da fase térmica perdo a conciencia temporal,
esperto á catarse do azul e penetro no anonimato.

exercín o poder do verbo,
encorbein as extremidades e desaparecín en min mesma.
naide escutiou a realidade xélida en meus beizos.

seguindo a liña discontinua a inmensidade faise area,
as cores confunden rastros de etrelas no ollar das baleas mortas.

sorprendín a viaxe na que atoparnos acho imposible.
aprendendo a ser inexplorada aturdo inociencia.

eva méndez doroxo

Free Counter and Web Stats