segunda-feira, março 30

composicions versionadas_1

tallada amb la finesa d'un ganivet de paper se'm obren les textures de l'ànima,
expiro la subtilesa d'una dona acorralada,
legítimament disseccionada, injustament jutjada.

tras o ollar do naufrago atopan o meu cadáver.
musa-mártir nacida do desconcerto e arrastrada polas correntes do ego.
mai he pogut explicar-me,
no he tingut temps de realitzar la més temerària de les accions: bicarte.

despullar-me davant la sala plena de monstres i deixar que se'm cruspeixin les pors.
sometida á cadea do silencio desaparezo tras o ollar do naufrago que me sabe real.

eva méndez doroxo

domingo, março 29

sospeitaba

foi como sentarse no xeo.
entrar nunha caixa de cartón.

derretéronsenos os beizos coas miradas hipócritas,
consumidos silencios entre susurros e nostalxias.

agardo a crítica fulminante que axilice a exérese,
atopar a masa empastada na parede e no chan.

suprimo calquer escena obscena da memoria,
neutralizo o gasto enerxético que me supón ollarte e empezo a esquecer.

non sei cuantas son as veces que rematein un verso con lembranzas,
con palabras de crital nun fondo diamantino,
nunha realidado fosfática na co protagonista mudaba unha vez máis de pel.

comprendo a miña incapacidade para relatar o absurdo,
para diseccionar o lipoma que me atravesa o peito.
tropezo unha vez máis con teus dedos de madeira,
túa viaxe incompleta ao un lugar chamado karsinov.

feito cachiños gardote nunha caixa de cartón que roubein no corte inglés.

tabilhona

quinta-feira, março 26

capturada

sigo viva.

seino porque a presión dos dedos faime xemir.
supuro líquido por todo o que antes era o meu corpo.
vexo meus miolos escorrerse pola baranda de ferro.

fun o maná dos corvos, vestidos de amarelo, que se apresuraron en recollerme do chan.

agárrome á cadea de verbas incomprensibles que reconstruen o meu cadro clínico,
a miña incomprensible e irritante maneira de represión vulgar.

ollo para os textos que se representan en imaxes dixitais,
aspiro o alento dunha recóndita rexión-mar, que chaman psicósis paranoide.

sinto como me apertan as descárregas de sal,
vomito os fluidos sanguineos na taza branco-nuclear.

desgarro a visión abrupta na que afondar miñas queixadas famélicas.
ordeo a este corpo desmembrado que execute un derradeiro esforzo para poder escapar.

invádeme a incertidume mentras olleo o meu cerebro no que semella unha mesa de operacións.
extírpanme as ás.
cósenme e deixanme seguir vivindo.

no reflexo do espello hai unha pelicula grabada,
é a única proba que teño: un dia quixen ser libre.

eva méndez doroxo

terça-feira, março 17

t'enyoro

els teus dits sabor cirera gaudint de la meva incongruencia.
m'arrossego per l'humitat dels pensaments antagònics,
més enllà de la solemnitat d'una hora prefixada, agardo.

mollo os beizos nas lembranzas e o chocolate amargo invádeme os poros.
sorbo a necesidade de ti,
relamo as palabras que pronunciamos a berros, t'enyoro.

espero que m'incloguis en les teves dinàmiques diurnes,
en l'espera de fondra'm sota un alé desconegut i unes mirades de pebre.

agardo mergullar miña desesperación na inmensidade oceanica do teu descoñecemento,
reprimir a diabolica circunferencia na que nos perdemos cada noite.

eva méndez doroxo

quinta-feira, março 5

Morte á Vida

Ocúpasme o espazo da realidade efímera na que falamos entre pementa carmesí, no resplandor que taladra as córneas.

Corrómpo a imaxinación cando te vexo erguido e metálico do outro lado do espello, contido por un parasol que filtra a chuvia.

O vexetal que nos habita empeza a secar, arríncanos a savia purpúrea da segunda pel, a que doe cando nos mesturamos na contradicción prohibida.

                                      _  Non podo recuperar o alento.

Conseguimos sobrevivir ao xeo, afondar nosas pernas de sal na auga fervendo e resistir os berros da morte.

Ímos arando a terra sangrante das íalmas femias. 

As tempas que arderon entre nós.

Compostas da memoria das que foron fundidas e deberodas, nós as que perduran no tempo.

eva méndez doroxo

terça-feira, março 3

inexistencia

encántame verte desaparecer.
pechar a porta,
apagar a luz,
desconectarte do internet.

encántame que tan só sexas a imaxe das lembranzas.
un adeus impronunciado,
o antagónico ser que resume a miña vida toda.

debezo cando escoito o teu nome noutros beizos,
cando as letras das cancións que non bailamos se filtran por entre as cortinas.

amo o xeito irónico que teis de pechar os ollos,
de pecharme as maus,
de arrincarme as bágoas.

suprimo o vértigo que me produce imaxinar verte,
cruzarnos na rúa,
atoparte ardente, contemporaneo, abstracto.

somos o froito da espera,
o inconforme,
aquelo que non acontence.

emerxes da verdadeira esencia do meu ser,
da profundidade toda na que bucear sen oxíxeno, sen lentes, sen traxe.

eva méndez doroxo

domingo, março 1

vodka

son o naufrago da noite.
a serea que fai petar os barcos nas rochas.
o mariñeiro que afonda.

busco a verdade na ignorancia dos que xulgan.
as linguas traspásanme a pel,
féndenme os ósos.

érgome famenta,
embolta dunha inocencia que atrae ao predador.
engúlenme os rumores,
hai quen cree coñecer o que pasa neste interior cheo de auga, sal e noite.

eva méndez doroxo

Free Counter and Web Stats