flamenco 3.s

sinto os berros chantarse na miña pel.

esnaquízaseme a gorxa presa dos silencios.

somos mutantes clonados,

números repetidos nunha secuencia aleatoria.

desintégraseme a materia ósea.

somos andobas na liña da circunferencia.

extrañas criaturas que se rinden a un instante de morte,

para renacer,

anagnórise da cotidianidade.

eva méndez doroxo 

bágoa

deslízome polo branco,

decruando as sésegas da terra, 

escarvo nos miolos do sufrimento.

sego as cadeas,

fendas de espiga polas que me arrastrar.

móstroche o camiño no que afondar o ferro,

sangro o sangue todo da miña identidade.

eva méndez doroxo

silencio

caendo, na infundada frialdade dos díxitos,

aprendo a esquecerme.

volto tras miñas pegadas,

desdibuxando a forma dos agarimos,

as verbas pronunciadas,

os nomes de cada instante.

eva méndez doroxo

DJIA 0

conformas a perplexidade do nome propio.
cortas os dedos afondando en meu peito.
ráchasme as costelas,
es a medida furacanada dos meus sentimentos.

eva méndez doroxo

NASDAQ

i aleshores vas apareixer,
rere els meus pasos tremolossos,
la caricia em va fer caure aterrada,
les teves mans en recollirme suaren.

la fredor de la tarde em glaça l'inconcient,
t'allunyes,
desapareixes sota la boira de l'imaginari.

eva mendez doroxo

antrax

asfixia.
a interrogacion permanente contraeme os musculos.
posponse o naufrago.
vitreos ollos na pasarela.
agarimos gardados no caixon do inesquecible.

ven cara a min,
atormentame co incomprensible.
vibra.

eva mendez doroxo

FMI

coa rapidez do ollo chantome no azul.
penetro escrava en suas texturas,
ameazante loita de bipedos desincronicos.

coa ingravida forza das queixadas,
apresote en miña boca famenta,
extorsiono a vicisitude da necesidade de ti.

tomarte a grolos,
expandirme no teu medo,
afondar na trastenda dos soños.

eva mendez doroxo

desmembrada

amanezo axeada.
non existes.
no outro lado da cama non hai nada,
tal vez o fondo imaxinario dunha sociedade en decadencia,
tal vez unha forma eterea de eternidade abtracta.

ergome co frio no corpo.
desprovista de identidade e prexuizo peiteo a lingua que me arricaron.
os xestos non consiguen calmar a dor ca amputacion deixa.
como comunicar?

eva mendez doroxo

cor-tatoo

cedo, o dia se torna paixon.
verdes pegadas baixo os corpos da incomprension.
a morriña de oscuridade invadenos.

somos fillos das tempas,
monolitos inalienables carentes de sentir.

formo parte do frio,
conxelo tuas extremidades dende o lonxe marmullo do vento.

eva mendez doroxo

infidelitat

em costa respirar,
el cor se m'encongeix a una velocitat de vertigen,
noto com m'ofego.
repaso els coneixements respiratoris,
intento omplir-me d'aire,
pero nomes aconsegueixo que el proces s'acceleri.
em presiono el pit amb destreça.
t'enyoro. encara no et conec, o potser et vaig oblidar fa temps,
pero sento que t'enyoro quan l'aire se m'obstueix a la gol·la.
soc jo, la dona perduda que no te prou oxigen en aquest mon de ciment,
la que no et pot veure perque els grisos o cubreixen tot.

eva mendez doroxo

xogo de luces

a transparencia das tuas formas reflexanse no meu ser.
son a caixa de resonancia que vibra ao son do teu movemento,
angorde, premesme contra tua curva xeada.
derreterte quero!
fundirme na luz da tua inocencia e sentirte ceibe aletexando en min.

eva mendez doroxo

putada de acentos!

conmemoro o momento antes da morte,
cando a miña mente impropia, se enche de branco.

nomearte e imposible,
pero formas parte do branco,
confundeste nel e petas con forza.

latente,
inquedo,
calido.
sobresalesme do peito arrincandome o alento.

eva mendez doroxo

experimentos gastronomicos

desexo cociñarte.
prender o forno,
quentar a tixola,
fundir a manteca e bater os ovos.

amasarte quero.
afondar meus dedos no teu corpo,
darche voltas incansable,
probar tua flexibilidade ata que descoles da miña pel sen esforzo.

darche a forma pretendo.
baixo meus ollos collerte,
mover tua masa informe e catar un anaco de ti antes de deixarte de novo,
no forno, arder, prender no lume que te fai sabroso.

eva mendez doroxo

flamenco 1.c

triste agonia a de te agardar.
mollada, baixo a chuvia da incerteza.
entre as froitas machucadas daqueles dias,
nos que ser tua significaba levitar.

mergullalleste noutros corpos,
sorbendo a sabiduria doutras bocas,
afondaches na precariedade doutros seres,
e ainda asi, voltas exausto, novamente a meus pes cansados.

invademe novamente,
refuxiate en min desesperado,
enchendo cada glandula deste corpo que non e mais co templo no que adorarte.

eva mendez doroxo

granotes de gel

amb els dits he apres a contar fins a mil.
amb la llengua he sapigut reconeixer que existeixes.
les pestanyes m'han fet saber que ets humit,
i les orelles conformen l'essencia de no entendret.
amb la resta del cos nomes t'espero.

eva mendez doroxo

trombosis

intimida'm amb les paraules improninciades.
els gestos marmoris m'aferren a la teva pell.
t'enyoro.
soc mig esser sense les teves caricies.
imprudent i magnifica, pero insignificant a l'hora.

m'arrossego entre les comes de la distancia,
rellegint la teva indiferencia per trovar-nos en ella.

no puc entendre quin moment es l'adequat per desapareixer,
tot hi aixo, replego les meves plomes mullades, i volo, mes enlla dels records,
per tornar a neixer en la teva pell desmemoriada.

eva mendez doroxo

cardamomo

fred.

te'm cales per tots els racons d'aquest cos que tant sols vol estimar-te.

no ets pas les caricies d'altres dies,
ni les rialles llunyanes que em fonien.

tan sols ets el que em glaça l'anima,
m'enfonssa l'inconcient i s'apropa amb calida sigilositat a la vora dels mes llavis.

eva mendez doroxo

degradacion da carne

atormentame teu latexo.
habitasme.
chuchasme a vida,
o sentido,
a comprension.

sinto como medras,
como te apoderas das miñas extremidades.

aterrame que me poseas,
pero son tua dende antes de saberte.

muxo a interdialectica monocroma das partes que me compoñen.
remexo os fluidos da ingravida sensacion de non terme.
mordo a lingua para non nomearte.

olleinme ao espello,
atopeinte invadindome coa grotesca forma do que quere ser descuberto.

eva mendez doroxo

artes escenicas

odio o xeito que teis de borrarme.
a facilidade coa que te mergullas noutros beizos.

os ollos cristalizan as imaxes do inconsciente,
ti entre elas, amosas sombrio, o xesto sutil co que me menosprecias.

son a musa,
a deusa das artes todas.
rexeitasme omnivoro,
desexas a outras,
criaturas mediocres, que habitan o fango.

mordo a memoria coa rabia da que non ten nome,
da que foi esquecida,
da que ninguen lembra.

eva mendez doroxo

comparacion de volumens

conmemoro as caricias segredas baixo a fiestra.
renumerar a liña invisible que nos achegou, agora alonxaste.

non comprendin ainda o erro.
a supresion de cor,
os cadaveres entre nos.

esquecin os "tils" na diatonica resonancia poetica da miña dor.
fuximos ao universo interior,
onde habitan as pantasmas,
as imaxes femininas que me atormentan.

ti do outro lado, inmobil e ausente.
endexamais moveras a arma para defenderme,
non empregas a verba se non me causas fenda nesta inestabilidade equilibrante.

eva mendez doroxo

flamenco

ollasme analitica dende detras das formas.
son unha boneca de trapo oculta entre teus dedos de dor.
non pretendo roubarche nada,
e ainda asi sintesme asasina do teu mundo.

teño vida nos ollos,
desexas arricarma,
extraer cada gota de memoria do meu ser,
reciclar miña felicidade e tornala pedras.

es composta de podredume,
de desfeito humano,
amargada esencia de muller.
caeche o pelo branco surcando o negro,
a voz, noutrora doce, tornouse rouca, desentonada.

odias cada forma que ten meu corpo,
meu pelo crecho,
o sorriso enxebre...
a distancia que nos separaba esfumouse entre teus dedos que me afogan burlescos, en teu peto, contra a tela.

superpoñome a min mesma e abanzo dudosa ao precipicio.
chuchasme a vida,
perdin unha loita silenciosa na que ninguen me viu caer.

eva mendez doroxo

estratosfera

o universo que me invade expande toda necesidade de min.
estoupo en tantos anacos que perdo a conciencia do meu ser.
pequeno esquelete primo,
sen pel nin forma humada replégome contra a gravedade do punto infinito no que atoparte.

es home.
kilómetros de pel polos que introducir a salvia do meu non-ser.

evaméndez doroxo

portentage de cuota

"soy tu propio dolor, déjame amarte".
luis rosales

noutrora, cando nos batiamos inquedos baixo o branco, fun indómita e salvaxe,
irreverente, mostruosamente alegre, propia.

hoxe, no fondo do gris, os pedazos de min colgan ingrávidos,
coséronme o riso.

non nos atopo xogando coas peles e a palabra escrita.

as puntas dos dedos tornáronse vermellas arrincando cada anaco do teu ser.

ollo impasiva a destrucción da que son musa,
esbozo unha fíasca de pracer no océano con que contemplo a aniquilación sistemática do que,
noutrora, cando habitabamos baixo o branco, fóramos.

eva méndez doroxo

inexplicable

o compás,
o ritmo que engule outros pensamentos.
mostrome.
no sei por canto tempo os dedos seguiran escribindo a nosa historia.
gustaríame vivir,
saír da gabía e voar sen medo baixo o ardente alento dos mortos.
semello incongruente,
unha esquizofrénica do sen sentido,
pero se abres ben os ollos verás,
polo furado da porta,
cos dentes doutra muller me deboran.

eva méndez doroxo