només per tú

et somio humida.
formo part del flaire que habita el meu llit, en la teva absència.
analitzo l'escalfor entre les meves cuixes, allà on abans existies tú.
mossego les paraules,
oblido el foc en els teus ulls, al fer-me teva,
al saber-me núa en la teva boca.
imagino que encara hi ets,
sota els llençols,
sobre el coixí al que un dia vas confesar la teva indiferència.

eva méndez doroxo

tempo da sega

linfática conmemoración do encontro.
famenta desintegración da corporeidade do líquen.
as maus cheas do baleiro que se anexa a ti.
o ollo complementa a lembraza dun agarimo impronunciado.
somos abellas en dança espectral,
artífeces da secuencia ingrávida na que oscultarnos.

eva méndez doroxo

moving around

qué existe entre a pel e ti?

cómo entenderte si a lingua se entretece nun dialogo humido?

astronave durmida,
malgama sonora de excusas para manterme lonxe,
para manterte a salvo.
a esfervescencia das personalidades
paraliza as moléculas en suspensión,
arrepiamos baixo as sabas,
entre elas, todo o que existe entre a pel e ti,
entre a humidade das linguas,
o nerviosismo das falanxes,
e o inapropiado das verbas.

qué existe entre a pel e eu?

cómo non entenderte si a lingua se entretece.

eva mendez doroxo

tss

as letras tórnanse infinitas cando o silencio invade os meus dedos.
soño coas inhalacións do inconsciente,
coa forma crecha do teu cabelo,
coa caída das pálpebras ao bicarnos,
con nós.

eva méndez doroxo

interrogantes v2

engaiolada na túa boca, desfágome angorde,
remexo inqueda no teu padal sabor zucre e actualizo os xemidos.

constitues o receptáculo da miña incerdume,
dos meus desexos,
da desconstrucción de min.

podo ser túa?

eva méndez doroxo

areal

encara arrossego el teu sabor per les meves escames,
encara sento les llàgrimes dins l'ós, sota la pell.

miro les meves mans buides sense els teus petons,
formigueixo inquieta quan la teva presència m'invaeix.
en la inmensitat de l'univers femení t'has perdut,
ja no saps arribar al port dels meus llavis,
ni vislumbres les espurnes deurades del meu esperit salvatje.

eva méndez doroxo

atácame

agardo a cóncava forma das túa liñas.
presa da insustanciabilidade de non terte,
peregrino por desertos de letras
como meiga iniciada na recolección de vivenzas.
imaginario esquecido: o noso corpo tremendo, desesperado.
atravésame coas palabras pronunciadass ao carón da orella,
na miña esencia,
alí onde ninguén máis pode escutialas.

eva méndez doroxo

terras habitadas

o exterior cúbreo todo,
infinito territorio pel no que perdernos,
formular os silencios correctamente,
indagar na neboa do desexo,
aparecer colada a ti.

eva méndez doroxo

mapa do tesouro

os meus dedos transfórmanse en ferramentas para medir distancia,
para calcular os graos,
para interpretar o mapa da túa pel,
accedendo así aos tesouros ca gardan.
baixo un mar de telas navego,
na profundidade dos beizos embarranco
e son incapaz de izar velas,
para alonxarme das liñas isóbaricas dos teus ollos.

son cabo mollado na noite,
descubrindo o rumbo na fondura do teu corpo.

eva méndez doroxo

pentagrama

ancorada na malgama laberíntica das túas lembranzas
aparto o ollar da definición de beleza á que te refires,
a pé de páxina, oculto tras os dédos do que noutrora
chamein fotografía.

fundamentalismo do ingrávido,
nomenclatura absurda que desrecoñezo,
porque a infusión da vida me escalda angorde,
como para non queimarme, e así mesmo consumirme
quente de abondo como para que a miña esencia
se evapore contigo, a cada grolo.

deberías lembrarte dos beizos que sandaron as túas feridas
e agochar a prepotencia varonil tras esas uñas de gata
que tanto me arrabuñaron,
pero aferraste á nova vida,
a unha liberdade virtual na que pilotar outros corpos é materia divina,
e eu, agardo, non sei aínda o qué, pero agardo dalgún xeito,
cos sensores se desconecten e me vexas espida e doce,
ao carón ezquerdo dese peito que anhelo.

eva méndez doroxo