birutas de xocolat

nos pes a andaina do medo
pésame aínda, como a lousa dunha pantasma,
que agardando a indirencia, alumea o meu nome
con alento de morte.

eva méndez doroxo

flocs de nosaltres

m'invaeix la fragancia gélida del llavis absets.
pels porus se'm filtra l'excés de nosaltres,
les humides particules del material que ens contenia,
la forma petrea de l'alé contingut,
batent de tú.

eva méndez doroxo

carta de entrantes.

vestida coas paixons efímeras
desando a distancia do tempo
para agochar as miñas branduras
no ferro dun encontro aprendido.

morriñenta, a tela, desfaiseme a cada paso,
amosando o banquente que agarda
para ser aderezado coas especias
dun ollar vaporoso,
antes de que ela, a tela, o descubra por completo.

eva méndez doroxo

convulsions dunha afogada

quedáchesme nos recunchos da ialma,
nas sésegas do corpo,
nas bagoas dos encontros líquidos.

eva méndez doroxo

afogada na memoria

as dentelladas do extraordinario
agóchanse entre os ollares marmóreos
do inconcluso da nosa existencia.

tamboril esnaquizado que frena
as verbas agónicas que me lanza
dende a barreira do son,
na outra punta do catéter.

reflexos absurdos dunha vida
que por medo a ser vivida,
se nos escapa do presente,
aniñando entre os dentes do extraordinario.

eva méndez doroxo

memorias dunha afogada

indefensa, ardo nas paixons do medo.
abandoacheme hai tempo e estou cansa,
furadada e oca sen ti.
non me aturo,
non desexo o efímero
nin agardo que me visites novamente.
son un nobelo de pel e osos,
un agocho de min mesma,
do que noutrora fun,
de quen queimaba en vez de ser queimada.
os fíos anódanme a gorxa
coa forza das palabras que se pronuncian
no silencio das filas traseiras
do teatro chamado vida,
dende onde me contemplo caer ao chan,
sen extremidades para que me ergan,
sen cabeza para enfrentarme digna
a este cantil infinito de ruido
imperceptible,
de borralla semántica,
de dor na caluga, tras a respiración
que por fortuna conservo,
para lembrar que sentir é estar viva,
e iso, a esperanza de liberarme de ti,
de que sen voltar voltes
e sen aturarme me ames, como antes, cando te tiña.

eva méndez doroxo

recorda'm

quan les teves mans s'enfonsen
en la foscor de les meves formes,
el temps s'atura,
els segons es transformen en milímetres,
les caricies en hores,
la pell en dunes del desert d'un silenci
que es fa etern entre els gemecs
de les agulles del rellotge.

eva méndez doroxo
(escoltant infinite excursions)

interrumpida

compensada evanescencia na cadencia da personalidade.
tomo notas.
aprendo as formas femininas dos meus dedos atrofiados,
espertando do xélido soño no que estou atrapada.

as cordas ténsanse sen ter en conta a fraxilidade
do corpo cas conten,
son o recipiente no que as cousas trancurren,
no que o tempo non se detén para ca miña dermis,
aínda tensa, se hidrate e volte ao estado natural das curvas.

compensada na evanescencia da obtusa deliveración de ideais.
tomo notas.

eva méndez doroxo