banquete de ninfas.

caes eterno nas sutilezas doutras ninfas,

percorres con tolemia os seus beizos,

morres nunha pel non tan allea.

a maxía levoute preso dunha versión distorsionada de realidade.

observo a dor no meu peito,

nas miñas maus desertas,

nos cantis deste corpo que me contivo e que xa non consigue reterme.

como unha pantasma persigo as pegadas desas ninfas desexadas,

deses corpos xélidos nos que fun perdendo, sen sabelo,

a posibilidade dunha historia ficticia que me aproximase á liberdade.

ti, inxenuo cazador de negacións eternas,

agardas, no camín, para ser deborado polas paixóns dunha ninfa,

que, tal vez, algún dia contivese a miña esencia.

eva méndez doroxo.

1978.

quero saber, neste intre, se as túas maus me recordan.

investigar se as falanxes inquedas coas que me percorríches,

xa non distinguen o camín  cara a miña inconciencia.

debezo por entrar nas estradas do teu organismo,

fundirme co lume da túa negación

e aventurarme nos orgános que me rexeitan.

descubrín co teu cérebro é a fortaleza do covarde,

a eterna trampa de quen antes de ser ferido fere,

porque a nada debastouno todo fora dos teixidos.

tézome entre as fibras para poder esquecer que algún día existín,

que fun existida.

eva méndez doroxo.

tránsito.

hoxe asistín ao meu enterro.
non había naide.

a frialdade do meu corpo
loitando contra as xélidas paredes que me contiñan.

fora,
o silencio dos que fumos esquecidos.

eva méndez doroxo.

tineria

un instante antes de morrer, tremín.
foi o reflexo da vida acontecida,
tres segundos de nós.
un espasmo co contemplou todo.

eva méndez doroxo

intrumentos de corda: greixa.

mollada pola incertidume,
encamíñome pola estrada da túa pel,
deixo o coiro contra ela,
agardo ca fricción nos faga vibrar,
artello un xeito imposible de non pisar
a liña continua que te separa dos outros.

exhausto, sorris,
agochas o medo entre os meus peitos,
e rexurdes con inxenua convicción sudorífica.

temos o tempo xusto,
os segundos da intensidade non vivida,
a fortuna de non existir.

eva méndez doroxo.

marcas de auga.

mergullada na transparencia da túa identidade
mudo a pel.
mostroche as imperfeccións do meu corpo,
percórresme, con velocidade efímera,
sen medo de ser arrebatido.

o salitre escámame os beizos
que noutrora foron o forno das mentiras,
as que arricaches con sixilo
dende un lugar chamado illa.


non soporto terte lonxen,
a tres milimitros de min
é un espazo infinito de neutralidade exacta.
permite que intercale entre os teus dedos
a miña persoa,
para inexistir xuntos no éter desta tortura.

eva méndez doroxo

mirall.

torno a ser la frívola imatge que admires.
sota els peus, reseguint-me la pell,
els cadavers de les altres vides:
la dona esclafada pel teu silenci,
una ninfa en les teves mans,
qualsevol pell fen-te caricies.
ara ja torno a ser una musa entre els teus llavis,
allò que des de lluny espies,
per saber-te font ardent dels meus misteris,
els que per sobre dels ulls esperen que algú els descubreixi.
avui, he vist com em miraves,
extrany i pasional,
contingut en les teves misèries,
afortunat de no tenir-me.


eva méndez doroxo.

intrumentos de vento: a fotoviola.

non existo nas comusiras da túa boca,
nin nas longas noites nas co frío me xea a alma.
non comprendo o porque deste abatimento,
nin o xeito que teis de ignorarme.
pero comprendo cas lembranzas dos meus ollos
son fotogramas dunha historia imprecisa,
na que fomos persoaxes secundarios,
-papeles pintados na parede de nós mesmos-,
unha pantomima do irreal que foi coñecerte.
afortunadamente, gardo, en superoito, algúns deses instantes,
nos que a túa lingua me percorría sen medo,
e os teus dentes trabábanme o inconsciente
para sentirnos alleos a metales fosfóricos,
sen ilusións nin formas no peito.
son a secuencia da nosa existencia que cosiches aos petos
da miña memoria.

eva méndez doroxo.