inconclusa.

navego nas profundidades dun delirio alleo,
enchendo as velas de algorítmos inconcretos
mordo as cordas que me amarran contra o mástil.
preciso caer a auga,
ser ninfa renacente entre as sereas que me chaman,
pero lin a Iliada e non me atrevo a ser ceibe
por mor de que elas, as miñas compañeiras, só sexan
as voces dun pasado polo que navegar resulta perigoso e doado ao mesmo tempo.

resgo as roupas,
libérome das cordas e precipítome ao mar
que ardente reclama cada anaco de min.


eva méndez doroxo.

de abellas e mel.

na infinita circunferencia do teu corpo enxameo.
fago o niño no teu peito,
agardo, en silencio, o alimento do teu latexo.
mollando o bico amaño as escamas,
alporizo ás de soños rotos
e agardo, de novo, unha fíasca de ti.

os ollos multifacetados esquecen e verten
anacos desta existencia húmeda que nos conforma.

na infinita circunferencia do teu corpo enxameo.


eva méndez doroxo