vellos mostruos 4.0

hai tempo que non me visitas.
afortunada e ceibe das túas ilarantes presións.
seite entregado a outro corpo,
que implica loita e sometemento,
algo que adoras.

xa non penetran en min as túas verbas esquizofrénicas,
nin os teus medos de crianza carente de corazón.

pero aínda hoxe,
ás veces,
pénsote.

dame mágoa haber traspasado o límite dos corpos
e terte deixado coñecer as debilidades do meu ser,
pois incrédula entregueinme a un sentimento egoísta,
ese que só teñen os seres pequenos,
os que implosionan a súa verdadeira natureza de mostruos,
ese que ti es,
que sigues a ser.

eva méndez doroxo